کتابخانه های اریتره        0  1643 reads

اريتره سرزميني تاريخي در قاره افريقاست كه از شمال غربي با سودان، از جنوب و غرب با اتيوپي، و از جنوب شرقي با جيبوتي همسايه است (3: 1201). مساحت آن 121144 كيلومتر مربع (3: 1205) و جمعيت آن (طبق آمار سال 2000) 3900000 نفر برآورد شده است (4: 70). پايتخت آن شهر اسمره[1] است. زبان‌هاي تيگره‌اي و عربي در اين كشور رسميت دارند (720:1) ولي زبان انگليسي نيز از طريق آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها و به‌عنوان زبان اصلي تجارت بسيار رايج است (1201:3).

تاريخچه
در حدود 1000 سال پيش از ميلاد، مردمي سامي‌نژاد از كشور سبا (شمال و جنوب يمن)، واقع در شبه جزيره نوبيا[2]، از درياي سرخ گذشته و به سرزميني كه امروزه اريتره نام دارد مهاجرت كردند. اين مردم بعدها امپراتوري آكسوم[3] را تشكيل دادند كه در قرن چهارم به‌قدرت رسيد و رفته‌رفته دامنه نفوذ خود را تا مصر و يمن گسترش داد (10:2). امپراتوري آكسوم از قرن 8 م. رو به انحطاط نهاد و در قرن 11م. سقوط كرد. از اين زمان دولت حبشه بر اين سرزمين تسلط يافت (1: 719). در 1527م. پرتغالي‌ها با گذر از باب‌المندب به بندر مصوع[4] (برخي متون مساوا) در آمدند و بر سرزمين اريتره حكومت راندند و حدود سي سال بر اين بندر حاكم بودند. از 1557م. دوران حاكميت عثماني‌ها بر اريتره آغاز شد كه با افت و خيزهايي همراه بود (1: 719). در سال 1885، ايتاليايي‌ها وارد بندر مصوع شده و در سال 1890 اريتره رسمآ مستعمره ايتاليا گرديد (719:1). از 1941 تا 1952 اين كشور تحت اشغال نيروهاي انگليس بود (1: 719) و سرانجام در 1947 موضوع اريتره در سازمان ملل مطرح شد و قيمومت آن به اتيوپي واگذار گرديد (2: 11). جبهه آزادي‌بخش اريتره از سال 1960 فعاليت‌هاي وسيعي را براي استقلال اين كشور آغاز كرد و منجر به بروز درگيري‌هاي طولاني شد كه به جنگ‌هاي سي‌ساله استقلال‌طلبانه موسوم است (2: 102). سرانجام در 1991 اين كشور توانست استقلال خود را كسب كند (2: 102).

اين كشور، اگر چه تاريخي كهن دارد، به لحاظ فرهنگي داراي كاستي‌هايي است. به‌نظر مي‌رسد كه اوج اعتلاي فرهنگي اريتره در زمان حاكميت انگليسي‌ها و ايتاليايي‌ها بوده است. اين دو دولت در دوران تسلط خود بر اريتره اقدام به ساخت چند مدرسه و نيز انجام اصلاحات در بخش‌هاي اداري و مدارس كردند (2: 53). درگيري‌هاي طولاني به‌مدت سي سال در مبارزات مسلحانه، علاوه بر آنكه انهدام مدارس و مراكز فرهنگي را در پي داشت، مانع تأسيس و گسترش مراكز فرهنگي جديد نيز گرديد. از اين رو، سطح علمي جامعه اريتره رشد قابل توجهي نداشته است و ميزان باسوادي بزرگسالان كمتر از 20 درصد گزارش شده است (2: 63). تعداد مدارس در اين كشور، خصوصآ در مناطق روستايي، بسيار اندك است و فقط يك دانشگاه در اين كشور فعاليت دارد.

كتابخانه‌هاي دانشگاهي
دانشگاه اسمره تنها دانشگاه معتبر در اريتره به‌شمار مي‌رود. اين دانشگاه در سال 1958 توسط ايتاليايي‌ها تأسيس شد و در 1968 انگليسي‌ها بخش‌هايي به آن افزودند (5: 447). كتابخانه اين دانشگاه در حال حاضر داراي 60000 جلد كتاب است كه به بيش از 240 استاد و 3180 دانشجو ارائه خدمت مي‌كند (5: 447).

كتابخانه‌هاي عمومي
مهم‌ترين كتابخانه‌هاي عمومي اريتره عبارتند از كتابخانه عمومي اسمره (تأسيس 1955) كه داراي 11000 جلد كتاب است (5: 447)؛ كتابخانه انجمن انگليسي[5] (تأسيس 1971)، واقع در شهر اسمره، كه مجموعه ن تا سال 1999 شامل 20000 جلد كتاب و 30 عنوان نشريه ادواري بوده است (5: 447)؛ و كتابخانه شهري مصوع (تأسيس 1997) كه جديدترين كتابخانه عمومي اريتره محسوب مي‌شود و داراي 10000 جلد كتاب است (5: 447).



مآخذ

1) رضا، عنايت‌اللّه. "اريتره". دايره‌المعارف بزرگ اسلامي. ج ،7 ص 717-721؛ 2
2) كريملو، داوود. كتاب سبز: اريتره. تهران: وزارت امور خارجه، 1373؛
3) The Europa World Yearbook. 41th. ed. London: Europa Publication Limited, 1997; 4) The State of World Population 2000. UNFPA; 5) The World of Learning. 49th. ed. London: Europa publication Limited, 1999.

 




[1] Asmara

[2] Nubia

[3] Axume

[4] Massawa

[5] British Council Library

 

View this article in PDF format Print article
Other articles in this category
كتابخانه‌هاي آفريقاي جنوبي
كتابخانه‌هاي آنگولا
کتابخانه های اتیوپی
کتابخانه های اریتره
کتابخانه های الجزایر
کتابخانه های اوگاندا
کتابخانه های بنین
کتابخانه های بوتسوانا
کتابخانه های بوروندی
کتابخانه های بورکینافاسو
کتابخانه های تانزانیا
کتابخانه های تونس
کتابخانه های توگو
کتابخانه های آفریقای مرکزی
کتابخانه های جمهوری دموکراتیک کنگو
کتابخانه های جمهوری کنگو
کتابخانه های جیبوتی
کتابخانه های چاد
کتابخانه های رواندا
کتابخانه های زامبیا
کتابخانه های زیمبابوه
کتابخانه های سائوتمه و پرنسیپ
کتابخانه های ساحل عاج
کتابخانه های سنگال
کتابخانه های سوازیلند
کتابخانه های سودان
کتابخانه های سومالی
کتابخانه های سیرالئون
کتابخانه های سیشل
کتابخانه های غنا
کتابخانه های کامرون
کتابخانه های کنیا
کتابخانه های کومور
کتابخانه های کیپ ورد
کتابخانه های گابن
کتابخانه های گامبیا
کتابخانه های گینه
کتابخانه های گینه استوایی
کتابخانه های گینه بیسائو
کتابخانه های لسوتو
کتابخانه های لیبریا
کتابخانه های لیبی
کتابخانه های ماداگاسکار
کتابخانه های مالاوی
کتابخانه های مالی
کتابخانه های مراکش
کتابخانه های مصر
کتابخانه های موریتانی
کتابخانه های موریس
کتابخانه های موزامبیک
کتابخانه های نامیبیا
کتابخانه های نیجر
کتابخانه های نیجریه