اطلاعات اندکی از تاریخ سرزمین گابن حتی بر پایه روایات ملی شفاهی در دست داریم، اما «پیگمی ها» عقیده دارند که ساکنان اصلی گابن می باشند. اینک درین سرزمین چندین گروه قبیله ای زندگی می کنند. بزرگترین آن ها مردم «فانگ» می باشند که یک سوم جمعیت کشور را شامل میشوند. ازین سرزمین نخستین بار دریانورد پرتغالی «دیاگوگام» در قرن پانزدهم دیدار کرد و و تا سده نوزدهم تحت سیطره این‏ کشور بود.. در 1839 فرانسه اولین مهاجرنشین خود را بر کرانه چپ خلیج گابن ایجاد و رفته رفته تا نیمه قرن نوزدهم مناطق پهناوری ازین سرزمین را تصرف و در سال 1886 آن را یکی از مستعمرات استوایی خود کرد و بعد از جنگ جهانی دوم کم و بیش در چنگ فرانسه گرفتار بود تا اینکه در 1958 گابن به خودمختاری و در هفدهم اوت 1960 به استقلال رسید و «لئون مبا» رئیس جمهور کشور اما با بروز اختلافات در 1964 بنا شد تجدید انتخابات شود که کودتای نظامی صورت گرفت، اما فرانسه دخالت کرد و «لئون مبا» را بقدرت رسانید. در 1967 «مبا» درگذشت و بجایش معاون ریاست جمهوری بونگو بریاست جمهوری رسید. در 1974 کنترل استخراج حدود 60 درصد سنگ آهن را بشرکت فولاد رژیم صهیونیستی سپرد و در اکتبر همین سال به پکن سفر و قراردادهای اقتصادی چندی امضا کرد.
از سال ۱۸۹۰ به بعد گابن جزیی از کنگوی فرانسه و از سال ۱۹۱۰ به عنوان‏ مستعمره‏ای جداگانه قلمداد شد. گابن در سال‏ ۱۹۶۰ موفق شد از زیر نفوذ فرانسویان خارج شود و به‏ استقلال برسد.
گابن، در سال 1960 مستقل و عضو جامعه فرانسوی آفریقا شد در 1961 نخستین رئیس گابن، لئون مبا انتخاب گردید. در انتخابات 1964 حزب لئون مبا بنام بلوک دموکراتیک گابن (BDG) پیروزی فراوانی در انتخابات پارلمانی بدست آورد. چون در 1967 مبا رئیس جمهور مرد، آلبرت برناربونگو معاون رئیس جمهور بمقام ریاست جمهوری نایل گشت و یکسال بعد حزب دموکراتیک گابن را بعنوان تنها حزب سیاسی رسمی کشور تأسیس نمود.
بونگو کوشید سرمایه ها و نیروهای انسانی داخلی بجای سرمایه و نیروهای خارجی بکار افتد و توفیقاتی نیز یافت در 1973 بونگو در انتخابات پیروزی بدست آورد و هفتاد کرسی پارلمانی از آن حزب وی و خود مجدداً رئیس جمهور شد. بونگو در سال 1973 اسلام آورد و نام خود را از آلبرت برنارد به عمر تغییر داده و اینک مشهور به حاج عمر است.
این کشور از سال ۱۹۶۴ شاهد جنگ خارجی و داخلی و یا کودتا نبوده‌است اما عدم گردش قدرت در آن مشاهده می‌شود. «عمر بونگو»، حدود ۴۱ سال یعنی تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۹ قدرت را در این کشور در دست داشت و از سال ۲۰۰۶ نیز ژان ایگه اندونگ نخست وزیر گابن شد. پس از عمر بونگو پسرش «علی بونگو» در انتخاباتی بحث‌برانگیز به قدرت رسید. تحلیل‌گران سیاسی این دوره طولانی حکومت عمر بونگو را نشانگر حمایت فرانسه از او می‌دانند؛ وی تا زمان مرگش نماد نفوذ فرانسه در آفریقا بود.
حزب دموکراتیک گابن تنها حزب سیاسی گابن طی سالهای ۱۹۶۹ تا ۱۹۹۰ بوده است، ولی از آن پس احزاب سیاسی به رسمیت شناخته شدند.