بالاخره نوبت به صهیونیست ها هم میرسه دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره

اين روزها سفر به قاره آفريقا و گردشگري در مناطق طبيعي آن تقاضايي مطرح در شركت‌هاي خدمات مسافرتي شده است، به‌گونه‌اي كه احساس مي‌كني سفر به اين ديار مد شده است. اما گويي تورگردانان و خدمات‌دهندگان مقصدي جديد راه‌انداخته‌اند.در اين شرايط بهتر است قبل از آنكه آژانس‌هاي مسافرتي به شما بگويند به كدام كشور برويد خودتان نگاهي به وضعيت و جغرافياي كشورهاي آفريقايي بيندازيد. كشورهاي آفريقايي عمدتا مناطق بكرطبيعي بسياري دارند؛ به همين دليل سفر به آفريقا به نوعي يك طبيعت‌گردي بكر محسوب مي‌شود . به‌نظر مي‌رسد تجربه گردشگري در طبيعت آفريقا بتواند به ما نيز در راه‌اندازي طبيعت‌گردي درست و به معناي واقعي آن كمك كند. شكوه قاره آفريقا در منظره و چشم‌اندازه‌هاي بسيار زيبا و حيرت‌انگيز، حيات‌وحش شگفت‌آور و فرهنگ‌هاي انساني متفاوت آن است. در قاره آفريقا 50 كشور وجود دارد و بيش از800 ميليون نفر در اين قاره زندگي مي‌كنند. قاره آفريقا از نظر وسعت، دومين قاره بزرگ جهان پس از قاره آسياست. اقيانوس‌ها و درياچه‌هايي كه دورتادور قاره آفريقا را در بر گرفته‌اند‌ موجب شده‌اند كه اين قاره سواحلي طولاني داشته باشد. اين سواحل در كناره‌هاي اقيانوس اطلس، اقيانوس هند، درياي مديترانه و درياي سرخ امتداد يافته‌اند. در شمال قاره آفريقا بيابان «ساهارا» يا «صحراي بزرگ» قرار دارد. صحراي بزرگ وسيع‌ترين بيابان جهان است و تقريبا تمام بخش شمالي قاره آفريقا را در بر گرفته است. 2 صحراي مهم ديگر هم در بخش جنوب‌غربي قاره آفريقا وجود دارند كه نام‌هاي آنها «كالاهاري» و«ناميبي» است. 2 رود مهم و اصلي كه در قاره آفريقا جاري هستند رود نيل و رود كنگو هستند. رود نيل طولاني‌ترين رود جهان است. در بخش انتهايي اين رود و در جنوب آن درياچه ويكتوريا قرار دارد كه بزرگ‌ترين درياچه قاره آفريقاست. در نزديكي درياچه ويكتوريا و در سمت جنوب شرقي اين درياچه كوه «كليمانجارو» قرار دارد كه بلندترين منطقه قاره آفريقاست. همچنين يكي از مهم‌ترين آبشارهاي جهان به نام «آبشار ويكتوريا» هم در قاره آفريقا قرار دارد. حيات وحش قاره آفريقا در جهان معروف است. حيوانات اين قاره فيل، كرگدن، اسب‌آبي، شير و ببر هستند. همچنين حيوانات ديگري مانند آهو، غزال، زرافه، ميمون، گوريل، كفتار، شامپانزه نيز در اين قاره وجود دارند. بيشتر اين حيوانات در علفزارهاي باز و وسيع اين قاره و جنگل‌هاي حاره‌اي و باراني آن زيست مي‌كنند. مردم قاره آفريقا از صدها قوم و گروه مختلف هستند و هر گروه زبان، سنت، مذهب، هنر و تاريخ ويژه خود را دارند. قاره آفريقا در دوران تاريخ سياسي خود، مقر سلطنت مصري‌ها، پادشاهان آفريقايي، مستعمره‌ اروپايي‌ها و كشورهاي مستقل بوده است. كشورهاي آفريقايي: كنگو 25هزار سال قبل، مردماني در قاره آفريقا به جنگل‌هاي واقع در حوزه رود كنگو آمدند و زندگي خود را در اين منطقه آغاز كردند. رود كنگو در نيمه غربي قاره آفريقا جاري است. مردم اين منطقه از جنگل، چوب فراهم مي‌كردند و براي غذا هم از ريشه‌هاي خوراكي گياهان استفاده مي‌كردند. رود كنگو يكي از پهن‌ترين رود‌هاي جهان است؛ فقط رود آمازون واقع در آمريكاي‌جنوبي است كه نسبت به رود كنگو در مناطق وسيع‌تري جاري است. امروزه حوزه رود كنگو شامل 2كشور مي‌شود كه هر يك از آنها در دو طرف رود كنگو قرار دارند. نام هر دوي اين كشورها، كنگو است. گاهي براي تشخيص آنها از يكديگر از نام شهرهايي كه پايتخت اين دو كشور است، استفاده مي‌كنند. پايتخت يكي از آنها برازاويل و پايتخت ديگري كينشازا است. كنگو (برازاويل) به‌طور رسمي با نام جمهوري كنگو و كنگو (كينشازا) به‌طور رسمي جمهوري دمكراتيك كنگو ناميده مي‌شوند. نام منطقه كنگو از كلمه «باكنگو» گرفته شده كه نام يكي از گروه‌هاي اصلي است كه در اين منطقه زندگي مي‌كنند. اين مردم از چندين قرن پيش، در اين منطقه زندگي مي‌كرده‌اند؛ از هنگامي كه كنگو مقر حكومت پادشاهان مختلف بوده است. در سال‌1483 ميلادي (قرن پنجم) هنگامي كه پادشاهي كنگو در اين كشور حكومت مي‌كرد، پرتغالي‌ها به كنگو آمدند. ابتدا پرتغالي‌هاي تازه وارد، با مردم اين حكومت رفتاري دوستانه داشتند تا اينكه بالاخره در سده 1530(قرن ششم) پرتغالي‌ها مردم « باكنگو» را به‌عنوان برده به خارج از كشور مي‌فرستادند. در اواخر سال‌هاي‌1800 ميلادي (‌قرن نوزدهم) ديگر كشورهاي اروپايي نيز به منطقه كنگو علاقه‌مند شدند. آنها متوجه شدند كه مي‌توانند از اين رود با ارزش به‌عنوان مسيري براي تجارت و دادوستد ميان كشورهاي واقع در غرب آفريقا و كشورهاي بخش داخلي اين قاره استفاده كنند. مردم منطقه كنگو در سال‌1960 ميلادي بالاخره توانستند استقلال خود را به‌دست آورند. با اينكه هر دو كشور كنگو آزادي خود را به‌دست آوردند ولي با مشكلات زيادي روبه‌رو شدند و دوره‌هاي سخت و خشن جنگ‌هاي داخلي براي كسب قدرت را تجربه كردند. بيشتر مردمان ساكن كشورهاي كنگو روستانشين هستند و تقريبا بيش از دو‌سوم اين مردم در روستاها زندگي فقيرانه‌اي دارند. گينه گينه كشوري است كه در غرب قاره آفريقا و در كناره اقيانوس اطلس قرار دارد. پايتخت اين كشور شهر«كاناكري» است كه بندر بسيار مهم اين كشور است. كشتي‌ها به اين بندر مي‌آيند و مواد معدني و كالاهاي ديگري را بار مي‌زنند و به بازارهاي سراسر جهان حمل مي‌كنند. كشور گينه به 4منطقه اصلي تقسيم مي‌شود: يك منطقه دشت‌هاي هموار واقع در امتداد ساحل هستند و ديگري منطقه شمال گينه است كه شامل علفزارهاي وسيع استوايي است كه « ساوانا‌» نام دارند. در اين علفزارهاي استوايي و در فصل باران‌هاي شديد، علف‌هايي مي‌رويند كه ارتفاع آنها به 3‌متر مي‌رسد. در ميان «‌ساوانا» يا علفزار‌هاي شمال گينه درخت‌هايي به‌صورت پراكنده در لا‌به‌لاي علف‌ها رشد مي‌كنند. در شرق گينه و درست در كنار دشت هموار، ناگهان رشته كوه‌هاي «‌فوتا جالان» سر بر افراشته‌اند. كوه‌هاي فوتا جالان سرچشمه 3رود اصلي جاري در منطقه غرب قاره آفريقا هستند. اين كوه‌ها منبع رودهاي نيجر، گامبيا و رودخانه‌هاي سنگال هستند كه جريان اين رودها از كشور گينه و از كوه‌هاي فوتا جالان آغاز مي‌شود. جنوب شرقي گينه منطقه‌اي تپه‌اي است كه اين تپه‌ها پوشيده از جنگل‌هاي انبوه هستند و در اين جنگل‌ها درختاني با چوب‌هاي بسيار باارزش رشد كرده‌اند؛ مانند درختان ساج، ماهون و آبنوس. ولي بسياري از اين جنگل‌ها به‌تدريج به علفزار‌هاي لخت تبديل مي‌شوند زيرا مردم منطقه اين درختان را به‌صورت فراوان قطع مي‌كنند تا بتوانند از زمين‌هاي هموار براي كشاورزي و تهيه مواد غذايي استفاده كنند و بيشتر مردم گينه محصولات كشاورزي و مواد‌غذايي خود را از اين طريق تامين مي‌كنند. مردم گينه برنج، آرد مانيوك، سيب‌زميني شيرين، موز، قهوه، آناناس، بادام زميني، سيب‌زميني هندي و ذرت مي‌كارند. مقدار كمي از اين محصولاتي كه در گينه كشت مي‌شوند به كشور‌هاي ديگر فروخته مي‌شوند. مردم اين كشور از گروه‌ها و اقوام مختلف هستند. بسياري از مردم منطقه كوه‌هاي فوتاجالان از اقوام «‌فولاني‌» هستند. در منطقه شمال گينه اقوام «‌ماكين» زندگي مي‌كنند و ديگر اقوام مهم و اصلي گينه اقوام، سوسو، كيسي و كيپل هستند. تا سال‌1958 كشور گينه مستعمره كشور فرانسه بود، به همين علت زبان رسمي مردم گينه، زبان فرانسه است. اما مردم اين كشور به زبان‌هاي مختلف و فراوان آفريقشايي هم صحبت مي‌كنند. ترجمه - شادي جمشيدي براي مشاهده منبع اصلي برروي آدرس كليك كنيد

زن و نظام خانواده بعد ازاستقلال نظام خانوادگی سنتی الجزایری که دارای خصوصیت همبستگی و استحکام می‏باشد، در جامعه الجزایر رو به متلاشی شدن می‏رود. سفارت فرانسه در الجزایر، تعدادی از جمعیتهای زنان با گرایش غربی را تأسیس کرد که این جمعیتها بسیاری از زنان مخالف بافت جامعه سنتی الجزایری که به آنان اجازه نداد تا بر اساس آنچه که دلشان می‏خواهد زندگی کنند را به خود جذب کرد. این جمعیتها، برای محکوم کردن قانون خانواده که «تعدد زوجات» را اجازه می‏دهد و اختیار طلاق را به دست مرد می‏گذارد، با تحریک و تشویق «کمونیستها» و «فرانکوبورژواها» اقدام به راهپیمایی کردند. گروههای اسلامی در پاسخ به راهپیمایی تخریب‏کننده مذکور، یک راهپیمایی بزرگ و بی‏سابقه در تاریخ الجزایر که در آن 250 هزار زن شرکت کردند، به راه انداخته و بر ضرورت حمایت احکام شریعت اسلامی، در قانون خانواده و پایبندی به ارزشها و اصالت ملت تأکید نمودند. تأکید همه جانبه استعمارگران برای برداشتن حجاب زن، و کشانیدن او به صحنه فعالیتهای اجتماعی و حقیر شمردن خانه‏داری و فرزندزایی و ناچیز جلوه دادن خانواده و همچنین اطاعت زن از مرد در شمار محدودیتهای زن، توانست ایجاد شکاف بین دو نسل به وجود آورده و زن را محور کشمکش و جدال در جامعه الجزایر قرار دهد. جامعه الجزایر که از قبل یک جامعه پدرسالاری بود، اکنون بین گرایش به سوی فرانسه و ضرورت قطع رابطه با این کشور دست و پا می‏زند. در الجزایر که قبل از مبارزه برای استقلال در وضعیتی به سر می‏برد که زنان حفظ حجاب فردی برای آنها اصل بود و دختران پس از رسیدن به دوران بلوغ به نوعی با شرم و حیا با پدر و برادران روبه‏رو می‏شدند و مسائل خود را از طریق مادر به پدر انتقال می‏دادند، در طول دوران جنگ 132 ساله، دخترانی که هیچ‏گاه از خانه به جز موارد ضروری همراه برادر یا پدر و یا اقوام نزدیک (محارم مرد) بیرون نیامده بودند، به جبهه آزادی‏بخش پیوستند و برای سربلندی میهن، شروع به فعالیت نمودند. وضع به جایی رسید که گاه گاه حتی شبها نیز به منزل نیامده و در پادگانها و مراکز مخفی انقلابی خویش به سر می‏بردند و زمانی که رفت و آمد زنان الجزایری تحت کنترل پاسگاههای فرانسوی قرار گرفت، در قرارگاههای مخفیانه چنین تصمیم‏گیری شد که زنان رابط نظامی بهتر است خود را به پوشش زنان فرانسوی درآورند. بدین ترتیب به نظر می‏رسد مسأله حجاب و پایبندی به سنتها و اصالتها نیز تحت‏الشعاع جنگ برای میهن قرار گرفت. زنان با استفاده از لباس اروپایی و کلاه‏گیسهای مصنوعی، به حمل اطلاعات و مواد دارویی و اعلامیه‏ها ادامه دادند. متأسفانه پس از پایان جنگ 8 ساله، بسیاری از این زنان همان روش پوشش اروپایی را ترجیح داده و پشت پا به سنّت اسلامی زدند و عده بسیار کمی نیز از پوشش قبلی اسلامی خود استفاده نمودند. بدین ترتیب، تفاوتی اساسی که بین ساختار و اصالت فرهنگ سنتی در خانواده‏های الجزایر با فرهنگ در طول جنگ 132 ساله وجود داشت فرو ریخت. و حالا زنان الجزایر در دو جبهه قرار گرفته‏اند. جبهه‏ای که هنوز چشمشان به سوی غرب است و جبهه‏ای که خواستار اجرای دقیق احکام اسلامی است. بین این دو گروه ارتباط و گفتگویی وجود ندارد. افراد جبهه اول با سوءظن به اینها نگاه می‏کنند و به عنوان هواداران غرب تلقی می‏شوند. البته بیشتر جوانها جذب اسلام می‏شوند تا جذب جنبشهای هوادار زنان. زنان مسلمان الجزایر یا جبهه دوم اکنون با الهام از دو الگوی تاریخی موفق، و پیگیر اهداف متعالی خویش می‏باشند. الگوی اول، اهمیت اساسی حضور و نقش آنها در انقلاب رهایی‏بخش الجزایر و الگوی دوم اهمیت حضور و نقش زنان مسلمان ایران در پیروزی انقلاب اسلامی. در اینجا به جمله‏ای از شورای انقلاب الجزایر بسنده می‏کنیم که ضمن تجلیل در مورد حضور و نقش زنان قهرمان و مبارز الجزایر اعلام کرد: «تمام راههایی را که زن به عضویت کامل جامعه الجزایر در می‏آورد، باز بماند.» طرح آزادی زن در الجزایر یک طرح فرانسوی بود که با آغاز دهه سوم این قرن و ظهور نظریه مخلوط کردن و شناسنامه فرانسوی دادن و مسیحی کردن الجزایریها، به هدف ملحق نمودن الجزایر به فرانسه به طور کلی به عنوان ایالتی از فرانسه شروع شد و این اقدام بر اساس نتیجه بررسیهایی که فرانسه در سال 1309 به آن رسیده بود صورت گرفته است. استعمار به این نتیجه رسیده بود که الجزایر به صورت عربی و اسلامی خواهد ماند تا زمانی که عامل دین و زبان عربی از زندگی کلی الجزایریها رانده شود و اینکه نظام خانوادگی بسته و بهم آمیخته جامعه الجزایر همیشه عنصرهای مقاوم در برابر فرهنگ و تمدن و وجود فرانسوی به وجود خواهد آورد، بنابراین باید این نظام مستحکم را به وسیله نفوذ به جهان زن، خرد کرد. نظریه بالا بردن سطح اجتماعی الجزایریها با دادن شناسنامه فرانسوی از طریق ازدواج مردان الجزایری با زنان فرانسوی و ازدواج زنان الجزایری با مردان فرانسوی که به عنوان آبادکننده در الجزایر به سر می‏برند، مطرح گردید. برای این منظور دولت فرانسه، راهپیماییهای زنان الجزایری را به راه انداخت که در این راهپیمایی برخی از زنان در برابر دیدگان مردم لباسهای خود را که به نام (الملاء یا الحایک) معروف است و معادل چادر ایرانی می‏باشد، آتش زدند!! و بدین ترتیب جدال و کشمکش فرهنگ، میان طرفداران غربزدگی و طرفداران حفظ شخصیت ملی اتفاق افتاد. در واقع هیچ وقت مسأله زن و آزادی زن، موضوع کشمکش و درگیری در میان الجزایریها نبوده است بلکه اصل درگیری و کشمکش در باره عربی بودن الجزایر و طرح غربزدگی آن بوده است، ولی فرانسه خواست محور درگیری و کشمکش مسأله زن باشد که این چنین نیز شد. پس از استقلال، گروهی از زنان الجزایر با عدم رعایت حجاب، مقام خود را تنزل دادند و در واقع وضعیت زن الجزایر در طول جنگ و بعد از آن در حال ایجاد تغییر و تحول انقلابی بود. زنی که در اسلام در مورد او با دادن حقوق و با تأکید بر او به عنوان پایه‏ها و دژهای پاکدامنی، تقوا، فضیلت و عفت و یکی از عوامل اساسی بنیاد خانواده یاد شده است اکنون با برنامه‏ریزی استعمار، گروهی از آنها از اصول اسلامی به خصوص حجاب دور افتاده‏اند و اساس و بنیان خانواده‏ها با ابقاء پاره‏ای فرهنگ بیگانه به خطر افتاده است.

«محمد الحسینی» فعال سیاسی مصری و جوان تازه شیعه شده ای است که اخیرا بر فعالیت های خود در این عرصه افزوده است. وی مقاله ای تحت عنوان «مشکلات شیعیان مصر» نوشته و با ارسال نسخه ای از آن برای ما، این مسأله را کمی دقیق تر مورد بررسی قرار داده است. متن این مقاله به شرح ذیل است: بسم الله الرحمن الرحیم .. شیعیان در مصر در مسیر فعالیت های خود، با مشکلات عدیده ای مواجه می شوند که مهم ترین این مشکلات عبارتند از: 1- عدم وجود مراجع تقلید یا نمایندگان و وکلایی از مراجع شیعیان در مصر. 2- نبود کتاب های شیعی و در صورت بودن قیمت آن بسیار گران است. 3- نبود فضایی مناسب برای آشنا شدن شیعیان با یکدیگر. 4- سرکوب امنیتی شیعیان مصر – البته این مربوط به پیش از انقلاب اخیر بود – . 5- نبود هماهنگی و نظم میان شیعیان به ویژه برای تبلیغ و نشر مذهب اهل بیت (ع). 6- کمبود تعداد نیروهای علمی، تشکیلاتی و سازمانی. 7- جوسازی رسانه ای علیه شیعیان در مطبوعات و شبکه های ماهواره ای و دیگر رسانه ها. 8- تهمت زدن به شیعیان مصر و خارجی دانستن آنان. 9- نبود نهادهای شیعی مانند مسجد، حسینیه، چاپخانه، مؤسسه، حزب سیاسی و غیره. 10- کمبود شدید منابع مالی مورد نیاز برای فعالیت شیعیان. بدون شک برای فعالیت، باید مشکلات ذکر شده از سر راه شیعیان برداشته شود و بر همین اساس لازم است که: 1- مراجع تقلید و نمایندگان و وکلای آنها به شیعیان مصر اهمیت دهند و گام های مثبتی در این مسیر بردارند. 2- برای ایجاد کتابخانه، کتابفروشی و انتشارات تخصصی شیعی در مصر تلاش شود. نمایشگاه های کتاب فرصتی مناسب است. 3- خود شیعیان مصر برای آشنایی بیشتر با یکدیگر بیشتر تلاش کنند و راه های مناسبی برای این کار بیابند. 4- بررسی دقیق روش های سرکوب شیعیان درگذشته برای مقابله با هرگونه اقدام مشابه در آینده. 5- سفر شیعیان مصر برای تحصیل در علوم دینی و حوزوی و سپس بازگشتن به مصر و تأسیس حوزه های علمیه. 6- برقرار کردن ارتباط با روزنامه نگاران منصف و غیر افراطی تا با کمک آنان چهره واقعی شیعیان نشان داده شود. 7- تلاش برای اثبات مصری بودن هویت شیعیان مصر، با هدف رد اتهامات وارده در مورد خارجی بودن. 8- نزدیک تر شدن شیعیان از نظر محل سکونت و ایجاد گروه های کوچک برای همکاری بیشتر. 9- ایجاد صندوق های مالی کوچک و جمع آوری بودجه از خود شیعیان مصر. به امید آنکه در آینده ای نزدیک مشکلات شیعیان مصر بر طرف گردد و آنان در مسیر فعالیت خود با موانع و مشکلاتی مواجه نشوند.

به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) – ابنا – «دکتر مجدي وهبه الشافعي» با استفاده از آیات کلام الله مجید، تعداد ائمه(ع) را به اثبات رسانده است. بر اساس این گزارش وی ثابت کرده است که امامان از امیرالمومنین علی(ع) شروع شده و به قائم آل محمد(عج) پایان می پذیرد و تعداد معصومان را 14 نفر اعلام می کند. در این مطلب که از سوی یک مجله خبری مصر منتشر شده، آمده است: شکی نیست که هر تعداد از آیات قرآن دلیل خاصی دارد مثلا کلمه "یوم" (روز) که در قرآن 365 بار تکرار شده است نشان دهنده تعداد روزها در یک سال و همچنین کلمه "شهر" (ماه) که 12 بار آمده به معنای وجود 12 ماه در طول یک سال است. در ادامه آمده است: کلمه ی "الامامة"، نیز 12 بار در قرآن آمده است که به معنای 12 امامی است که بر اساس روایتی که از پیامبر نقل شده است از امام علی (ع) وامام حسن (ع) و امام حسین(ع) آغاز شده و 9 فرزند امام سوم شیعیان را شامل می شود. در ادامه این مطلب 12 آیه قرآنی که کلمه "امامه" در آن ذکر شده است را می آورد که عبارتند از: 1- سورة البقرة، الآية 124: {وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِين}. 2- سورة التوبة، الآية 12: {وَلَقَدْ أَخَذَ اللّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَبَعَثْنَا مِنهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيباً وَقَالَ اللّهُ إِنِّي مَعَكُمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلاَةَ وَآتَيْتُمُ الزَّكَاةَ وَآمَنتُم بِرُسُلِي وَعَزَّرْتُمُوهُمْ وَأَقْرَضْتُمُ اللّهَ قَرْضاً حَسَناً لأُكَفِّرَنَّ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَلأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ فَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيل}. 3- سورة هود، الآية17: {أَفَمَن كَانَ عَلَى بَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِّنْهُ وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إَمَاماً وَرَحْمَةً أُوْلَـئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَن يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلاَ تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِّنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَلَـكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يُؤْمِنُونَ }. 4- سورة الاسراء، الآية70: {يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُوْلَـئِكَ يَقْرَؤُونَ كِتَابَهُمْ وَلاَ يُظْلَمُونَ فَتِيلا}. 5- سورة الانبياء، الآية 72: {وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاةِ وَإِيتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِين}. 6- سورة القصص، الآية 5: {وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الاَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِين}. 7- سورة الحجر، الآية 79: {فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ }. 8- سورة السجدة، الآية 24: {وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُون}. 9- سورة يس، الآية 12: {إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ }. 10- سورة القصص، الآية 41: {وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ لا يُنصَرُون}. 11- سورة الفرقان، الآية 74: {وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَاماً}. 12- سورة الأحقاف، الآية 12: {وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَاماً وَرَحْمَةً وَهَذَا كِتَابٌ مُّصَدِّقٌ لِّسَاناً عَرَبِيّاً لِّيُنذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِينَ}. این خطیب مسجد الازهر به حدیث"کساء"که در کتاب صحاح اهل سنت وجود دارد و از "ام سلمه" به نقل از پیامبر گرامی اسلام آمده، اشاره می کند و می نویسد: کلمه کساء نیز 5 بار در قرآن آمده است که در ذیل می آید: 1- سورة البقرة، الآية 233: {وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَكِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لاَ تُكَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَهَا لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلاَ مَوْلُودٌ لَّهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِكَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالاً عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا وَإِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَكُمْ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّا آتَيْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِير}. 2- سورة البقرة، الآية 259: {أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلَى قَرْيَةٍ وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّىَ يُحْيِـي هَـَذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا فَأَمَاتَهُ اللّهُ مِئَةَ عَامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ كَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قَالَ بَل لَّبِثْتَ مِئَةَ عَامٍ فَانظُرْ إِلَى طَعَامِكَ وَشَرَابِكَ لَمْ يَتَسَنَّهْ وَانظُرْ إِلَى حِمَارِكَ وَلِنَجْعَلَكَ آيَةً لِّلنَّاسِ وَانظُرْ إِلَى العِظَامِ كَيْفَ نُنشِزُهَا ثُمَّ نَكْسُوهَا لَحْماً فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِير}. 3- سورة المائدة، الآية 89: {لاَ يُؤَاخِذُكُمُ اللّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمَانِكُمْ وَلَـكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا عَقَّدتُّمُ الأَيْمَانَ فَكَفَّارَتُهُ إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مِنْ أَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ أَهْلِيكُمْ أَوْ كِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ فَمَن لَّمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلاَثَةِ أَيَّامٍ ذَلِكَ كَفَّارَةُ أَيْمَانِكُمْ إِذَا حَلَفْتُمْ وَاحْفَظُواْ أَيْمَانَكُمْ كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُون}. 4- سورة المؤمنون، الآية 14: {ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَاماً فَكَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْماً ثُمَّ أَنشَأْنَاهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِين}. 5- سورة النساء، الآية 5: {وَلاَ تُؤْتُواْ السُّفَهَاء أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللّهُ لَكُمْ قِيَاماً وَارْزُقُوهُمْ فِيهَا وَاكْسُوهُمْ وَقُولُواْ لَهُمْ قَوْلاً مَّعْرُوفا}.

بوتسوانا را مهد تمدن آفریقا لقب داده‌اند. اولین قبیله‌ای که در بوتسوانای کنونی سکنی گزید، قبیلهٔ سان نام داشت، پس از آن، این منطقه به زیستگاه قوم تسوانا تبدیل شد که وجه تسميهٔ این کشور نیز به دلیل نام قوم تسواناست که در این منطقهٔ ساکن بودند. در سال ۱۸۲۰ قبایل زولو و در سال ۱۸۷۰ بوئرها به منطقهٔ بوتسوانا دست اندازی کردند و تا سال ۱۸۸۰ از مهمترین عوامل ناامنی منطقه بودند. در سال ۱۸۸۵ بوتسوانا به طورت تحت الحمایهٔ بریتانیا درآمد و «بچوانالند» نام گرفت. در سال ۱۹۶۱ بریتانیا به بوتسوانا قانون اساسی اعطا کرد که برگرفته از قوانین اساسی خود بریتانیا بود. بوتسوانا در سال ۱۹۶۵ دارای خودگردانی شد و یک سال بعد در ۳۰ سپتامبر ۱۹۶۶ از بریتانیا اعلام استقلال کرد.

جام جم آنلاين: مسلمانان در سراسر دنيا اين روزها در ضيافت الهي مهمان هستند و هر منطقه در ماه مبارك رمضان آداب و رسوم خاص خودش را دارد.گزارشي از حال و هواي رمضان در آفريقا را مشاهده كنيد. فيلم شبكه اول سيما براي ديدن فيلم به اين آدرس برويد : http://www.jamejamonline.ir/multimedia.aspx?newsnum=100883497818

برگرفته از کتاب «پنج سال در سرزمین سبز» به قلم محسن پاک آیین، سفیر اسبق ایران در زامبیا؛ و همکار افتخاری موسسه مطالعاتی و تحقیقاتی آفران بعد از برقراری روابط ایران و زامبیا، در یک عصر زیبا در تاریخ ۱۸ خرداد ۱۳۶۷ ،قبل از عزیمت به ماموریت، با حضرت آیت الله خامنه ای رئیس جمهور وقت، در دفتر کار ایشان واقع در مجموعه پاستور دیدارکردم. ایشان با چهره ای باز و روحیه ای پرنشاط ، لبخند زنان، در حالی که با شب کلاه و ردا، در پشت میز کارخود نشسته بودند، من را پذیرفتند. آن روز صحبت را با گزارشی در مورد اهمیت زامبیا و برنامه های خود آغاز کرده و سپس با گلایه از دفتر ایشان گفتم مدتی است که تقاضا کرده ام یک پیام کتبی از شما برای آقای کنت کائوندا رئیس جمهور زامبیا داشته باشم اما علیرغم پیگیری های زیاد، این کار انجام نشده است .ایشان با خوشروئی گفتند: “عیبی ندارد،جبران مافات می کنیم، من در حراره آقای کائوندا را ملاقات کردم، خیلی ابراز رضایت کرد،بنظرم این دیدار اثرات خوبی بر وی داشت. حالا این مطالبی که می گویم را بنویسید و به عنوان پیام شفاهی به آقای کائوندا بگوئید.” آنگاه ایشان مطالب زیر را بیان فرمودند؛ “من از اینکه کاری که خیلی پیشتر باید صورت می گرفت،انجام شد،خوشحالم. توسعه رابطه دو کشور انقلابی و دارای دیدگاه های مشترک در زمینه آپارتاید،مبارزه با امپریالیسم و مبارزه با صهیونیسم باید پیشتر صورت می گرفت.اتحاد میان کشورهای هم سرنوشت،موضوع مهمی است.من در مذاکره کوتاهی که در حراره با شما داشتم کاملا احساس کردم یک نزدیکی معنوی بین خودم و شما هست.می دانم که عوارض گوناگون و عوامل خارج از اختیار موجب شده که ما به اندازه ظرفیت لازم، ارتباط نداشته باشیم.لاکن از حالا ببعد باید تلاش کنیم که این ظرفیت را پر کنیم.ما آماده هستیم که در زمینه های مختلف همه نوع همکاری را با هم داشته باشیم.من از شما دعوت می کنم که به ایران بیائید و از نزدیک در مورد مسائل مورد علاقه صحبت کنیم.” رئیس جمهور سپس چند توصیه به من کرده و فرمودند: “به چشم انداز خوبی که بخصوص بعد از خاتمه جنگ بین دوکشور ایجاد می شود اشاره کنید.به آنها بگوئید برای همکاریهای علمی،فنی،مثلا از طریق جهاد سازندگی آماده ایم.ببینید چه معاملاتی می توانیم با زامبیا داشته باشیم،چه می توانیم بخریم و چه میتوانیم بفروشیم.نفت را حاضریم با شرایط بین المللی و با ضمانت یک بانک ثالث به آنها بفروشیم البته اگر امتیازی خواستند می توانیم بررسی کنیم.” شوخی آیت الله مشکینی (رضوان الله تعالی علیه) اتفاق جالب این دیدار این بود که در حین صحبت های ما، رئیس دفتر ایشان وارد شد و گفت آیت الله علی مشکینی دارند به دفتر شما می آیند. رئیس جمهور بلافاصله با احترام خاصی نسبت به آیت الله مشکینی گفتند من می روم پائین تا جلوی پله ها از ایشان استقبال کنم، سپس عمامه را بر سر گذارده و عبا را بر دوش انداختند و با گام های بلند از اتاق خارج و به استقبال آقای مشکینی رفتند. بعد از چند دقیقه رئیس جمهور به اتفاق مهمان خود وارد شدند و ضمن معرفی من خطاب به آقای مشکینی گفتند اگر چند دقیقه اجازه بدهید جملات آخر پیام به رئیس جمهور زامبیا را بگویم و بعد در خدمت شما هستم. آیت الله مشکینی گفتند باشد اما یک سئوال از ایشان دارم.من ادب کرده و گفتم بفرمائید.آقای مشکینی با لهجه شیرین آذری خود همراه با تبسم گفتند: شما می دانید چرا همه کشورهای آن منطقه حرف “ز” دارند،مثل زیمبابوه،زامبیا،تانزانیا،زئیرو…سئوال آقای مشکینی که البته شوخی و مطایبه بود،موجب نشاط ما شد و سپس آیت الله خامنه ای پیام خود را ادامه داده و تمام کردند. مختصری درباره کنت کائوندا دکتر «کنت کائوندا» اولین رئیس جمهور زامبیا پس از استقلال، یکی از با سابقه‌ترین مبارزان ضد استعمار و نژادپرستی و سیاستمدار خوش‌نام آفریقا است. کائوندا سال‌ها رئیس کشورهای خط مقدم مبارزه با آپارتاید بود و نقش تأثیرگذار وی در هدایت مبارزه برای آزادی «نلسون ماندلا»، فروپاشی آپارتاید و استقلال نامیبیا غیر قابل انکار است. کائوندا همچون ماندلا -اما نه به اندازه او- مدتی از عمر خود را در زندان نژادپرستان انگلیسی طی کرده بود. زامبیا در دوره ریاست جمهوری کائوندا با رژیم‌های نژادپرست از جمله اسرائیل و آفریقای جنوبی رابطه نداشت و به همین دلیل از سوی رژیم سابق ایران نیز بایکوت شده بود. آقای کائوندا خاطره‌ای از آن دوران را معمولا برای هیات‌های ایرانی تعریف می‌کند. او می‌گوید: “در آن دوره، دولت زامبیا هیأت‌هایی را جهت متقاعد ساختن ایران برای توقف فروش نفت به آفریقای جنوبی به تهران اعزام می‌نمود اما همواره این هیأت‌ها با سردی مقامات دربار ایران رو به رو می‌شدند. یک بار وقتی فرستاده آقای کنت کائوندا در جده منتظر دریافت ویزای ایران بود، از سوی وزارت امور خارجه رژیم شاه به وی پیغام داده می شود که اگر برای تفریح به تهران می‌آیید، تشریف بیاورید اما اگر برای مذاکره در مورد توقف فروش نفت به رژیم پرتوریا قصد سفر دارید، بهتر است به زامبیا مراجعت نمایید چرا که جواب ایران منفی است.” اولین قربانی انقلاب مخملی کنت کائوندا اولین قربانی انقلاب مخملی هم بود. در واقع غرب که نتوانسته بود با استفاده از «قدرت سخت» (استعمار) در جنوب آفریقا به اهداف خود برسد، «قدرت نرم» را تجربه کرد و در پشت صحنه حمایت از دموکراسی و نظام چند حزبی، عوامل خود را تقویت کرد و رهبران قدیمی آفریقا را به چالش کشید. این تجربه نخست در آمریکای لاتین و در نیکاراگوئه رخ داد. کارتر در قالب رئیس یک نهاد غیردولتی برای نظارت بر انتخابات از چند ماه قبل در «ماناگوا» مستقر شدند و با ترفندهای خود، موجبات پیروزی خانم «چامورو» بر «دانیل اورتگا» را فراهم کردند. کارتر و همین تیم نیز قبل از انتخابات «زامبیا» به لوزاکا آمده و با حمایت غیر علنی از «چیلوبا» رقیب کائوندا و بهره‌گیری از ابزار رسانه سعی در تخریب کائوندا کردند. بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول هم با اشاره کارتر به میدان آمده و شایع کردند که اگر کائوندا مجددا پیروز شود، پرداخت وام و کمک‌های اعتباری به زامبیا قطع خواهد شد. آن‌ها به خوبی می‌دانستند که کشورهای آفریقائی و زامبیا تا چه حد به وام‌های خارجی وابسته هستند. همان ایام من به دیدن کائوندا رفتم. ما رابطه بسیار نزدیکی داشتیم. گاهی روزهای یکشنبه شخصا زنگ می‌زد و می‌گفت به دفتر او بروم. به آقای کائوندا آنچه در نیکاراگوا گذشته بود را یادآور شده و گفتم که غرب قصد دارد آن تجربه را در زامبیا تکرار کند. کائوندا به همان غرور همیشگی خندید و به لهجه آفریقایی ـ انگلیسی خود گفت من یک دموکرات ناب هستم، آن‌ها نمی‌توانند من را ساقط کنند؛ مردم زامبیا با من هستند اما اینطور نشد و تبلیغات گسترده رسانه‌ای به عنوان ابزار قدرت نرم کار خود را کرد و کائوندا شکست خورد. چند روز بعد از این اتفاق، او را در مجلسی دیدم. «زولو» دوست همیشگی او هم در کنارش بود. آقای کائوندا بعد از احوالپرسی به زولو گفت این آقای سفیر حرف‌هائی زد و من باور نکردم اما امروز آن حرف‌ها برایم ثابت شد. پیش بینی رهبر معظم انقلاب بعد از بازگشت به ایران در یکی از دوشنبه‌هائی که معمولا مقام معظم رهبری تعدادی از مدیران را به حضور می پذیرفتند، خدمت ایشان رسیدم و اجمالا گزارشی از آنچه در زامبیا گذشت به خصوص جنگ نرم رسانه ای غرب برای تغییر رهبران ضداستعمار آفریقا را عرض کردم. رهبر معظم انقلاب پس از تحلیل کوتاهی در این مورد فرمودند مردم زامبیا از رفتن کائوندا پشیمان خواهند شد. ایشان همچنین در نماز جمعه نیز بدون اشاره به اسم زامبیا، پیرامون سیاست‌های مزورانه غرب که تحت حمایت از آزادی و دموکراسی به دنبال تغییر نظام های مستقل هستند، صحبت کردند. بعد از سقوط کائوندا بقیه کشورهای خط مقدم مبارزه با آپارتاید متوجه سیاست‌های جدید غرب شدند، کارتر و تیم او موفق نشدند از قدرت نرم در بقیه کشورهای منطقه استفاده کنند. چندی بعد مردم زامبیا هم همان گونه که رهبر انقلاب پیش بینی کرده بودند، از رفتن کائوندا پشیمان شدند، چون چیلوبا بعد از پیروزی تبدیل به یک دیکتاتور شد و به اتهام فساد، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول به وعده های خود عمل نکردند و زامبیا بار دیگر تحت نظارت نامحسوس نژادپرستان غربی قرار گرفت. کشوری که نان خود را نتواند تهیه کند،هیچ گاه آزاد نیست و اما «کنت کائوندا» که در دوران ریاست جمهوری خود نتوانست به تهران بیاید در تاریخ دهم اردیبهشت ۱۳۸۸ در سن هشتاد و پنج سالگی و با قدی خمیده و قامتی فرتوت به دعوت مجمع جهانی صلح اسلامی به ایران آمد. کائوندای پیر که هنوز دستمال سفید خود را به نشانه علاقمندی به صلح در دست داشت مثل دوران ریاست جمهوری خود خنده رو و پر امید بود. من شخصا برای استقبال به فرودگاه رفتم. در مسیر فرودگاه امام خمینی(ره) تا هتل استقلال کائوندا گفت: “هنوز با ماندلا ارتباط خوبی دارد و هر چند وقت یکبار او را می بیند.” وقتی از کنار مرقد امام می گذشتیم آهی کشید و گفت: “آیت الله مرد بزرگی بود. او نه تنها به ایران بلکه به همه مستضعفین جهان و بخصوص مردم آفریقا کمک کرد.” کائوندا به کشتزارهای اطراف تهران هم نگاه کرد و گفت: “شما چقدر خوشبخت هستید که می توانید غذای خود را در داخل کشورتان تهیه کنید و به بیگانه وابسته نباشید.” وی گفت: “کشوری که نان خود را نتواند تهیه کند،هیچگاه آزاد نیست.” با کائوندای ‌۸۵ ساله، و پرچمدارمبارزه با آپارتاید به اصفهان هم رفتیم. وقتی در زورخانه شهر، اشعار مرشد که می گفت بنی آدم اعضای یکدیگرند را برایش ترجمه کردم، اشک در چشمانش حلقه زد و گفت: “مردم شما آسمانی هستند،در هر جای این کشور می روم آثار معنویت را می بینم و از اینکه اینقدر دیر به ایران آمدم متاسف هستم.” کائوندا به دیدار خود با آیت الله خامنه ای رئیس جمهور وقت ایران،در سال ۱۳۶۶ در زیمبابوه اشاره کرد و گفت: ” من از همان روز به آیت الله علاقمند شدم،ایشان خیلی منطقی و قوی از مبارزات مردم آفریقا دفاع کرد.” کائوندا گفت من هم مثل شما یکتاپرستم و به خدای بخشنده و مهربان اعتقاد دارم،خدای شما به مسیحیان نیز تعلق دارد.کائوندا موقع ترک ایران هم گفت برای من دعا کنید و بدانید که قلب من مثل ایرانیان برای نجات مستضعفین می تپد. آمدن کائوندا به ایران بار دیگر خاطرات تلخ و شیرین حضور در زامبیا را برای من زنده کرد. خاطراتی که همواره با من خواهد ماند و شاید دانستن آن برای آیندگان هم خالی از لطف نباشد.

به نام آفریننده ی زیبایی ها شاید اغراقی نكرده باشیم اگر بگوییم آفریقا زیباترین قاره جهان است. در این قسمت سعی می كنیم بخش ناچیزی از شگفتی های آفریقا را در قالب 10 عكس زیبا از مناطق مختلف و دیدنی این قاره به تصویر بكشیم. امیدوارم كه از دیدن این مناظر دل انگیز لذت ببرید… شنزارهای «عرق الشبی» در مغرب دروازه صحرا به شمار می رود. ارتفاع تپه های «عرق الشبی» در برخی مناطق به 150 متر هم می رسد و در مسافتی در حدود 25 كیلومتر به همین منوال ادامه می یابد. رنگ شن ها و ماسه ها تقریبا قرمز است و شاید آن را بتوان یكی از زیباترین مناطق صحرا نامید.جایی كه اروپایی ها عاشق آن هستند. Le banc d’Arguin این منظره طبیعی از شن و ماسه ساخته شده و جزو مناطق حاصلخیز موریتانی به شمار می رود كه در سواحل این كشور به طول 180 كیلومتر ادامه یافته است.منطقه ای مرطوب و معتدل كه گونه های نادری از آهو و خوك های آبی را در دل خود جای داده است. ” Le Kilimandjaro ” در تانزانیا كه از سه دسته آتشفشان تشكیل شده كه از 750 هزار سال پیش تاكنون وجود داشته است.«كلیمانجارو» با ارتفاعی معادل 5895 متر بر تانزانیا مشرف است. همواره پوشیده از برف بوده و هر كسی به راحتی نمی تواند به این ارتفاعات صعود كند. متاسفانه پدیده افزایش دمای كره زمین ذوب این برف ها را به همراه داشته است. كوه سفره ای در آفریقای جنوبی؛ همانطور كه از اسمش پیداست و در تصویر هم دیده می شود سطح فوقانی و به اصطلاح قله آن كاملا مسطح است؟!! آبشار ویكتوریا در زیمباوه كه یكی از زیباترین مناظر دنیا به شمار می رود. این دیوار آبی كه مشاهده می كنید تقریبا 2 كیلومتر عرض و بیش از 110 متر ارتفاع دارد!! قطرات آب پراكنده شده در هوا تقریبا تا 20 كیلومتری اطراف آبشار، ابرهایی تولید می كند و پس از مدتی كم كم مانند قطرات باران به زمین می نشیند. گویی كه در تمام سال در این منطقه باران در حال باریدن است. پس اگر شنیدید منطقه ای در جهان است كه در تمام طول سال باران می بارد، اصلا تعجب نكنید. ادامه دارد… قاره اسرار