جام جم آنلاين: مسلمانان در سراسر دنيا اين روزها در ضيافت الهي مهمان هستند و هر منطقه در ماه مبارك رمضان آداب و رسوم خاص خودش را دارد.گزارشي از حال و هواي رمضان در آفريقا را مشاهده كنيد. فيلم شبكه اول سيما براي ديدن فيلم به اين آدرس برويد : http://www.jamejamonline.ir/multimedia.aspx?newsnum=100883497818

این طوطی با نام انگلیسی Africa Yellow Face parrot و نام علمی Picephalus flavifrons، دارای دو زیرگونه P.f. flaviforns و P.f. auranttiic است. پراکنش: جنوب غرب اتیوپی خصوصیات ظاهری: در نگاه اول و برای افراد نا آشنا ممکن است شبیه طوطی آمازون به نظر برسد. این طوطی متوسط الجثه (طول بدن ۲۶ سانتیمتر)، رنگ غالب پرها سبز، رنگ بالا تنه تیره تر با صورت و تارک (Crown) زرد رنگ، دم به رنگ قهوه ای مایل به زیتونی می باشد. گاهی پرهای روی پا نیز زرد رنگ است . منقار پرنده تیره و رنگ چشم در پرنده بالغ نارنجی–قرمز و حلقه چشمی خاکستری رنگ است. هر دو زیر گونه نامبرده شده شبیه هم هستند با این تفاوت که در زیر گونه دوم رنگ سر، زرد متمایل به نارنجی است. خصوصیات ظاهری پرنده های جوان: در پرنده های جوان، رنگ صورت زرد تیره تا سبز زیتونی و رنگ چشم قهوه ای است. ادامه در مرغ مینو

پخش مستند تانزانیا از شبکه اول سیما برنامه "صبح بخیر ایران "اقدام به پخش "برنامه سرزمین من " نموده است که این برنامه در شهریور ۱۳۸۷ با سفر گروه برنامه ساز به کشورهای تانزانیا -زنگبار و کنیا مورد تصویر برداری قرار گرفت. نویسنده این برنامه یاسر کنعانی و تهیه کننده آن غلامرضا بختیاری می باشد که در این برنامه پیشینه تاریخی ایرانیان و شیعیان در شرق آفریقا را مورد برجستگی قرار دادند به آیتم های ذیل توجه نموده اند : ۱-معرفی آثار تاریخی و حمام ها ی ایرانیان در جزیره زنگبار ۲- معرفی منطقه باستانی "باگامایو" که خاستگاه ورود ایرانیان به تانزانیا می باشد. ۳-فغالیتهای تبلیغی شیعیان بومی و مهاجر درکشور تانزانیا و زنگبار ۴-به تصویر کشیدن مسجد تاریخی فاطمه زهرا (س) که دارای قدمتی بیش از ۵۰۰ سال می باشد. ۵-نشان دادن مساجد شیعیان هندی و بومی و فعالیتهای تبلیغی آنها درنشر تشیع از نکات برجسته این برنامه حضور در مناطق" قله کلیمانجارو" و حضور در میان قبایل وحشی ماسایی می باشد که خیرین با تشکیل مدرسه اقدام به تربیت فرزندان این قبیله و آشنایی آنها با تعالیم اسلام و تشیع می نمایند. ياسر كنعاني

تصاوير خود گوياي همه چيز هستند      

HTML clipboard جمعیتها و شکلهای سیاسی،اجتماعی و فرهنگی زنان در الجزایر پس از قیام مردمی سال 1367 و آزادی فعالیت سیاسی بر اثر مبارزات مسلمانان کشور و تأسیس احزاب متعدد، جمعیتهایی برای زنان مسلمان که وابسته به احزاب اسلامی بودند، تأسیس گردید. همچنین جمعیتهایی برای زنان وابسته به گروههای سوسیالیستی و کمونیستی و لائیک تأسیس گردید. این گروه اخیر با وجود در اقلیت بودن، تحت عنوان دفاع از آزادی زن و تساوی حقوق و غیره، اقدام به تأسیس انجمنها و سازمانهای زنان نموده و خود را مدافع زن و حقوق و تنها نماینده شرعی و واقعی زنان عنوان نمود. ولی در واقع این زنان ابزار دست غربیها بودند که شعار آزادی سر داده و تاکنون کاری مثمرثمر، حتی در زمینه‏های اقتصادی و دفاع از زنان نیازمند و طلاق داده شده و پیرزنان بی‏سرپرست انجام نداده و تنها به برپایی جشنها و سمینارها اکتفا نموده است؛ در حالی که اغلب زنان الجزایری چه در پایتخت و چه در شهرهای کوچک و روستاها، هیچ چیز را بجز اسلام به عنوان دین و نظام و برنامه زندگی نمی‏ پذیرند و در میان این اکثریت، زنان تحصیلکرده و متخصص بسیارند. اولین سازمان رسمی زنان الجزایر در سال 1367 تحت عنوان «اتحادیه زنان مسلمان الجزایری» تأسیس شد. زنان در این تشکیلات در انجام امور انقلابی علیه استعمارگران بر یکدیگر سبقت می‏ گرفتند. در سال 1331 این جمعیت همانند سایر گروهها به جبهه آزادی‏بخش ملی پیوسته و در آن جذب شد. از آن پس زنان زیر لوای جبهه آزادی‏بخش ملی به فعالیت پرداخته و نمونه‏های بارزی از شهادت، فداکاری و ایثار برای دیگر زنان شدند. زنان در جنگهای مسلحانه نیز تأکید بر استقلال کشور مشارکت داشتند و در مسیر انقلاب، همبستگی الجزایر و همبستگی ملی را تکامل بخشیدند. پس از استقلال، فعالیتهای بخش نظامی جبهه آزادی‏بخش ملی که مجاهدین، کشاورزان، کارگران، جوانان و زنان در آن فعالیت داشتند، محدود گردید. همزمان با استقلال در سال 1341 اتحادیه ملی زنان الجزایر با تأکید بر سازمان بخشیدن به جمعیت زنان تشکیل گردید و هدفش رسیدن به پرورش و تربیت زنان، همچنین رشد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی آنان بود. در ماده 5 از اساسنامه اتحادیه چنین آمده است: اتحادیه ملی زنان الجزایر یک سازمان مردمی است و زنان برای کسب حقوق حقه خود در آن گرد هم می‏آیند تا سهم خود را در پیشبرد انقلاب انجام دهند. حجاب زن الجزایری نقش حجاب در مبارزات ضد استعماری زنان الجزایر علیه استعمارگران فرانسوی در تاریخ مبارزات این ملت ثبت شده است. پس از استقلال، بخصوص دختران نسل جوان بدون پوشش اسلامی در اماکن عمومی ظاهر شده و عادات سنتی و اسلامی به تدریج در میان آنها تضعیف گردید. حفظ حجاب از نظر اشغالگران به عنوان عقب‏ماندگی معرّفی شده بود. هدف استعمارگران تأکید بر بی‏ حجابی بود چون بی ‏حجابی خود عامل رواج فساد در جامعه می ‏باشد. چرا که زنانی که در صحنه مبارزاتی ظهور کردند، زنانی مسلمان و محجبه بودند و هدف استعمار از این اعمال، جلب توجه زنان به مسائل بی‏ اهمیت و در نهایت خارج شدن آنها از صحنه سیاست و مبارزه بود. زنان الجزایری در جریان مبارزات از حجاب به عنوان سنگری پولادین علیه استعمارگران بهره بردند و بر زنان الجزایری است که حجاب را افتخار خود بدانند و به عنوان سلب آزادیی که دائما از جانب اجانب مطرح می‏ گردد به حساب نیاورند. در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد: ـ حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است. ـ «الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است. ـ «الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه‏ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می‏پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار می‏گیرد. پايان منبع: http://www.asantahghigh.com/post/118

در سال 1968 مسابقات المپیك در شهر مكزیكوسیتی برگزار شد. در آن سال مسابقه دوی ماراتن یكی از شگفت انگیزترین مسابقات دو در جهان بود.دوی ماراتن در تمام المپیكها مورد توجه همگان است و مدال طلایش گل سرسبد مدال های المپیك. این مسابقه به طور مستقیم در هر 5 قاره جهان پخش می‌شود. كیلومتر آخر مسابقه بود دوندگان رقابت حساس و نزدیكی با هم داشتند، نفس های آنها به شماره افتاده بود، زیرا آنها 42 كیلومتر و 195 متر مسافت را دویده بودند. دوندگان همچنان با گامهای بلند و منظم پیش می‌رفتند. چقدر این استقامت زیبا بود. هر بیننده ای دلش می‌خواست كه این اندازه استقامت و توان داشته باشد. دوندگان، قسمت آخر جاده را طی كردند و یكی پس از دیگری وارد استادیوم شدند. استادیوم مملو از تماشاچی بود و جمعیت با وارد شدن دوندگان، شروع به تشویق كردند. رقابت نفس گیر شده بود و دونده شماره ... چند قدمی جلوتر از بقیه بود. دونده ها تلاش می‌كردند تا زودتر به خط پایان برسند و بالاخره دونده شماره ... نوار خط پایان را پاره كرد. استادیوم سراپا تشویق شد. فلاش دوربین های خبرنگاران لحظه ای امان نمی داد و دونده های بعدی یكی یكی از خط پایان گذشتند و بعضی هاشان بلافاصله بعد از عبور از خط پایان چند قدم جلوتر از شدت خستگی روی زمین ولو شدند. اسامی و زمان های به دست آمده نفرات برتر از بلندگوها اعلام شد. نفر اول با زمان دو ساعت و ... در همین حال دوندگان دیگر از راه رسیدند و از خط پایان گذشتند. در طول مسابقه دوربین ها بارها نفراتی را نشان داد كه دویدند، از ادامه مسابقه منصرف شدند و از مسیر مسابقه بیرون آمدند. به نظر می‌رسید كه آخرین نفر هم از خط پایان رد شده است. داوران و مسوولین برگزاری می‌روند تا علائم مربوط به مسابقه ماراتن و خط پایان را جمع آوری كنند جمعیت هم آرام آرام استادیوم را ترك می‌كنند. اما... بلند گوی استادیوم به داوران اعلام می‌كند كه خط پایان را ترك نكنند گزارش رسیده كه هنوز یك دونده دیگر باقی مانده. همه سر جای خود برمیگردند و انتظار رسیدن نفر آخر را می‌كشند. دوربین های مستقر در طول جاده تصویر او را به استادیوم مخابره می‌كنند. از روی شماره پیراهن او اسم او را می یابند "جان استفن آكواری" است دونده سیاه پوست اهل تانزانیا، كه ظاهرا برایش مشكلی پیش آمده، لنگ میزد و پایش بانداژ شده بود. 20 كیلومتر تا خط پایان فاصله داشت و احتمال این كه از ادامه مسیر منصرف شود زیاد بود. نفس نفس میزد احساس درد در چهره اش نمایان بود لنگ لنگان و آرام می آمد ولی دست بردار نبود. چند لحظه مكث كرد و دوباره راه افتاد. چند نفر دور او را می گیرند تا از ادامه مسابقه منصرفش كنند ولی او با دست آنها را كنار می زند و به راه خود ادامه می‌دهد. داوران طبق مقررات حق ندارند قبل از عبور نفر آخر از خط پایان محل مسابقه را ترك كنند. جمعیت هم همان طور منتظر است و محل مسابقه را با وجود اعلام نتایج ترك نمی كند. جان هنوز مسیر مسابقه را ترك نكرده و با جدیت مسیر را ادامه می‌دهد. خبرنگاران بخش های مختلف وارد استادیوم شده اند و جمعیت هم به جای اینكه كم شود زیادتر میشود! جان استفن با دست های گره كرده و دندان های به هم فشرده و لنگ لنگان، اما استوار، همچنان به حركت خود به سوی خط پایان ادامه میدهد او هنوز چند كیلومتری با خط پایان فاصله دارد آیا او میتواند مسیر را به پایان برساند؟ خورشید در مكزیكوسیتی غروب می‌كند و هوا رو به تاریكی میرود. بعد از گذشت مدتی طولانی، آخرین شركت كننده دوی ماراتن به استادیوم نزدیك می‌شود، با ورود او به استادیوم جمعیت از جا برمی‌خیزد چند نفر در گوشه ای از استادیوم شروع به تشویق می‌كنند و بعد انگار از آن نقطه موجی از كف زدن حركت می‌كند و تمام استادیوم را فرا می‌گیرد نمی‌دانید چه غوغایی برپا می‌شود. 40 یا 50 متر بیشتر تا خط پایان نمانده او نفس زنان می ایستد و خم می‌شود و دستش را روی ساق پاهایش می‌گذارد، پلك هایش را فشار می دهد نفس می‌گیرد و دوباره با سرعت بیشتری شروع به حركت می‌كند. شدت كف زدن جمعیت لحظه به لحظه بیشتر می‌شود خبرنگاران در خط پایان تجمع كرده اند وقتی نفرات اول از خط پایان گذشتند استادیوم اینقدر شور و هیجان نداشت. نزدیك و نزدیكتر می‌شود و از خط پایان می‌گذرد. خبرنگاران، به سوی او هجوم می‌برند. نور پی در پی فلاش ها استادیوم را روشن كرده است انگار نه انگار كه دیگر شب شده بود. مربیان حوله ای بر دوشش می اندازند او كه دیگر توان ایستادن ندارد، می افتد. آن شب مكزیكوسیتی و شاید تمام جهان از شوق حما سه جان، تا صبح نخوابید. جهانیان از او درس بزرگی آموختند و آن اصالت حركت، مستقل از نتیجه بود. او یك لحظه به این فكر نكرد كه نفر آخر است. به این فكر نكرد كه برای پیشگیری از تحمل نگاه تحقیرآمیز دیگران به خاطر آخر بودن میدان را خالی كند. او تصمیم گرفته بود كه این مسیر را طی كند، اصالت تصمیم او و استقامتش در اجرای تصمیمش باعث شد تا جهانیان به ارزش جدیدی توجه كنند ارزشی كه احترامی تحسین برانگیز به دنبال داشت. فردای مسابقه مشخص شد كه جان، از همان شروع مسابقه به زمین خورده و به شدت آسیب دیده است او در پاسخ به سوال خبرنگاری كه پرسیده بود چرا با آن وضع و در حالی كه نفر آخر بودید از ادامه مسابقه منصرف نشدید؟ ابتدا فقط گفت: "برای شما قابل درك نیست!" و بعد در برابر اصرار خبرنگار ادامه داد: "مردم كشورم مرا 5000 مایل تا مكزیكوسیتی نفرستاده اند كه فقط مسابقه را شروع كنم، مرا فرستاده اند كه آن را به پایان برسانم".

موقعیت اقتصادی در نظام اجتماعی قبایلی الجزایر، نظام زن‏سالاری حاکم بود و چنانکه در کتب تاریخی دیده شده است نه تنها در جامعه صحرانشینان بلکه در جامعه شهرنشینان، زن نقش عمده و حساسی را عهده‏دار بوده است. زن الجزایری در طول تاریخ کشور نقش فعالی به عهده داشته و در بسیاری از دوره‏های تاریخی در کنار مرد بوده و در غیاب او سرپرستی خانواده را به عهده می‏گرفته است. زنان روستایی تا قبل از سال 1339 به کشاورزی مشغول بودند اما زمانی که به تدریج روستاها از بین رفته و یا حتی در زمانی که به کشاورزان زمین داده شد اغلب زنان تنها به کارهای سنتی می‏پرداختند. زنان طبق آداب و رسوم سنتی، خود را در امور اقتصاد خانواده شریک دانسته و از طریق تهیه هنرهای دستی فعالیت می‏کردند و تا زمان استقلال در راه کسب آزادی از پا نایستادند. موقعیت اجتماعی، فرهنگی و سیاسی زنان در الجزایر در دوره 130 ساله استعمار فرانسه، زنان در کلیه قیامهای مردمی و مقاومتهای ملی و مبارزه با اشغالگران در کنار مردان، با حفظ ارزشهای اسلامی از جمله حجاب سنتی حضور داشته‏اند. از سال 1109 زمان ورود فرانسویان به خاک الجزایر، حمله به شهرها توسط اشغالگران آغاز گردید. در شهرهایی چون بلیدا و مدیا، زنان و همین طور مردان مقاومتهای دلیرانه و شجاعانه‏ای از خود نشان دادند. سربازان فرانسوی به دستور امرای خود به کشتار مردم پرداختند و شهرها خالی از سکنه شد و گاهی تنها کودکان، زنان و سایر افراد بی‏دفاع در شهرها باقی مانده بودند که به آنها نیز رحم نشد. زنانی که در خانه به کارهایی چون خیاطی برای مردان جبهه، نگهداری از یتیمان و سالمندان در اردوها مشغول بودند، برای حفظ صیانت ملی به تدریج به شاخه زنان ارتش آزادی‏بخش پیوستند. آنان به جای ذوب شدن در فساد و تباهی، به مقابله با استعمار برخاستند. در مقابل هر شهید، در سکوت عزاداری کردند و میزان خشم و نفرت آنان بیش از پیش شد. اگر چه هدف از آزار زنان، شکستن اراده آنان و از بین بردن عفت ملت الجزایر، بود اما نتیجه معکوس به بار آورد. بدین معنی که وحدت و یکپارچگی زنان و سایر مردم پس از هر یک از اعمال شنیع استعمارگر، بیشتر و بیشتر می‏گردید. تا آنجا که زنانی چون «فاطمه نسومر» که نامش با واژه جهاد و مبارزه عجین شده است؛ در دوره‏ای که خروج زن از منزل طبق احکام رایج شرعی غیر مجاز بود، پس از شهید شدن و یا تبعید شدن یاران و همسران و برادران و پدر، خود پرچم قیام را به دست گرفته و پیشتاز مبارزه گردیدند. نقش زن الجزایری درانقلاب الجزایر یکی از موضوعاتی که همه صاحب‏نظران و نویسندگان تاریخ انقلاب الجزایر در آن متفق‏القول هستند، اهمیت و نقش زنان مسلمان در پیروزی آن می‏باشد. زنان الجزایر در انقلاب و قیام رهایی‏بخش، به حکم وظیفه دینی و میهنی خود، همدوش و هماهنگ با مردان الجزایر جنگیدند و نام خویش را در تاریخ ملل مسلمان جاودانه ساختند. زنان الجزایری در طول زمان سلطه فرانسویان اشغالگر، با وجود چشیدن طعم عذاب و سختی در جنبشها، سستی ننموده و با کمال ایمان برای دستیابی استقلال و سیاست ملی، پیش‏قدم بوده‏اند. مشارکت آنها در این جنبشها خود دلیلی است قاطع بر آگاهی و پایبندی آنان به ارزشهای حضوری و التزام آنها به اصول عالیه کشور، و در طول 132 سال، در جنبشهای علنی و مخفی علیه استعمارگران فرانسوی شرکت داشته‏اند. آنان مشارکت در فعالیتهای انقلابی را بر خود واجب می‏دانستند. حضور زنان مبارز در انقلاب الجزایر بسیار مشهود بود. جمیله بوپاشا، صحیه، حسیبه بن بوعلی، بهیه و جمیله بوجرید، در تاریخ مبارزات انقلاب الجزایر جایی مخصوص دارند. این زنان یا در مبارزه نابرابر رژیم استعمارگر فرانسه سلاح بر کف، جان خود را از دست دادند، یا بعد از تحمل شکنجه‏های فراوان به شهادت رسیدند. نقش زن الجزایری در روند استعمارزدایی از الجزایر به قدری اهمیت داشت که استمعارگران می‏گفتند «اگر بر زنها پیروز شویم، باقی چیزها به دنبال آن درست خواهد شد.» استعمارگران بیان می‏کردند که اگر بخواهیم تار و پود جامعه الجزایر را در هم بشکنیم و امکان مقاومت را از آن سلب کنیم، قبل از هر چیز باید بر زنان الجزایر پیروز شویم و باید زنها را از زیر حجابی که در پس آن مخفی می‏شوند، به در آوریم و از خانه‏هایی که مرد الجزایری، آنها را در آنجا مخفی می‏کند، بیرون بکشیم. بدین ترتیب پیروزی استعمار، در گرو پیروزی بر زنان ذکر می‏شود و مسلما شکست آن نیز، در نتیجه شکست از زنان باید باشد. و در حقیقت استعمار در اینجا اعتراف می‏کند که او زمانی از الجزایر شکست خورد و از آنجا گریخت که مغلوب زنان مبارز و مسلمان الجزایری شد. و اگر از این زنان مسلمان شکست نمی‏خورد، می‏توانست به روند استعماری خویش ادامه دهد که این امر به تنهایی نقش زنان مسلمان در انقلاب الجزایر را روشن می‏کند. زنان مسلمان الجزایر از سال 1334، بسیار جدی‏تر از گذشته به صحنه آمدند و مبارزات واقعی و مستقیم خویش را علیه استعمار شدت بخشیدند. البته درک رهبران انقلاب از موقعیت و اهمیت زن در پیروزی بر استعمار این امر را تسهیل کرده بود، زیرا آنها دریافته بودند که پیروزی انقلاب، مسلما باید منوط و متکی به حضور زن در صحنه انقلاب باشد. زنان مسلمان الجزایری به روشهای مختلف و در زمینه‏های متعدد، در پیروزی انقلاب نقش داشتند که نمونه‏هایی از آن به شرح زیر می‏باشد: انجام عملیات نظامی عملیات نظامی یکی از اقدامات حماسه‏آفرین زنان بود که قابلیت و شجاعت آنها را در اجرای عملیات حساس و مشکل به اثبات رساند. زنان به دلیل نوع پوشش و حجاب خویش بهتر می‏توانستند سلاح و مهمّات را با خود حمل کنند و در جنگهای شهری و خیابانی و در دفاع از خانه و کاشانه خویش، به طور ناگهانی، به نیروهای اشغالگر آسانتر از مردان یورش می‏بردند و دشمن را غافلگیر می‏نمودند. حمل اسلحه، مهمات و آذوقه در بسیاری از موارد، حمل اسلحه، مهمات و نقل و انتقال آن در شهرها و روستاها در بین هسته‏های رزمنده بسیار مشکل بود و مردانی که می‏خواستند دست به چنین کاری بزنند، فورا مورد سوءظن دشمن واقع می‏شدند، ولی زنان به دلیل پوشش و حجاب خویش، بهتر از مردان می‏توانستند عمل کنند. اسلحه و مهمات حمل نمی‏کردند، بلکه سعی می‏کردند کلیه نیازهای تدارکاتی رزمندگان را فراهم کرده و به آنها غذا و آذوقه برسانند. انجام امور ارتباطی در بسیاری از موارد، زنها به عنوان عاملین ارتباط به انجام وظایف انقلابی مشغول بودند. آنها پیامها و دستورات را به صورت شفاهی و کتبی به رزمندگان می‏رساندند و همچنین وضعیت و موقعیت آنان را به مراکز فرماندهی و تصمیم‏گیری گزارش می‏دادند. بیان موقعیت دشمن و نیروهای مهاجم از دیگر کارهای ارتباطی زنها محسوب می‏شد. انجام امور درمانی و بهداشتی پرستاری و درمان مجروحین جنگی، از وظایف مهمی بود که زنان بر عهده داشتند، آنها در خانه و سایر مراکزی که به این امور اختصاص داشت مجروحین جنگی را پرستاری و درمان می‏کردند تا آنها مجددا به صحنه پیکار اعزام شوند. ترغیب مردان به رزم و پیکار زنان در خیلی از موارد، گذشته از آنکه خود با شور و استقامت علیه دشمن استعمارگر مبارزه می‏کردند، مردان را نیز به پیکار و استقامت بیشتر ترغیب می‏نمودند. چه بسیار اتفاق می‏افتاد که زنی همسر و فرزند خویش را تشویق می‏کرد تا همانند مجاهدان اسلحه به دست گیرد و از دین و میهن خویش دفاع نماید. همزمان با گسترش سازمانهای چریکی و گروههای ضربت، زنان بسیاری به گروهها راه یافتند. زنان به علت موقعیت خود در جامعه می‏توانستند کمک مؤثری به جنبش نمایند. چه بسا دختران بمب‏گذار که در پیشرفت انقلاب الجزایر با میل خود به استقبال مرگ شتافتند. زنان الجزایری با کسب اطلاعات، اکتشافات و بررسی مناطق عملیاتی با اجرای عملیات و حمایت و پشتیبانی چریکها در خانه‏های تیمی و هسته‏های عملیاتی، کمکهای مؤثری به فعالیتهای مذکور کردند.

محققان اظهار داشتند که یک گونه جدید میمون که رنگ‌های مختلفی روی تن آن وجود داشته و صورتش شبیه جغد بوده در آفریقا شناسایی شده است این گونه جدید که در زبان محلی به نام lesula شناخته می‌شوند در کنگو، آفریقا کشف شده است. این میمون صورتی شبیه به جغد دارد اما رنگ نشیمنگاه آن با تمام گونه‌های شناسایی شده متفاوت است، چرا که این قسمت از بدن این میمون‌ها آبی رنگ است.   محققان در این تحقیق نوشته‌اند که قسمت آبی رنگ این میمون با تمام گونه‌های شناسایی شده میمون‌ها متفاوت است. این گونه از میمون با نام علمی Cercopithecus lomamiensisنامگذاری شده و در بخش‌های دور افتاده مرکز کنگو و در جنگ‌ها زندگی و از ساقه برگ، میوه‌ها و شکوفه گل‌ها تغذیه می‌کند. کشف این گونه جدید در یکی از دورافتاده‌ترین نقاط جنگل‌های کنگو صورت گرفته که تاکنون مورد بررسی قرار نگرفته بود. طی 28 سال گذشته این دومین بار است که یک گونه جدید میمون در آفریقا شناسایی شده است. اگرچه محوطه 17 هزار کیلومتر مربعی که این میمون خجالتی در آن شناسایی شده دارای درختان انبوهی نیست اما محققان هشدار دادند که این میمون به علت شکار بی رویه در معرض انقراض است. محققان خواستار کنترل برای شکار و ایجاد یک محوطه حفاظت شده برای این گونه شده‌اند. جان هارت از محققان این تحقیق اظهار داشت: چالش متصدیان حفظ منابع طبیعی کنگو درحال حاضر حفاظت از این گونه جدید میمون و سایر حیات وحشی است که در این منطقه کشف شده است، چرا که تعداد این گونه بسیار محدود است و به شدت در معرض انقراض ظرف چند سال آینده قرار دارند.   منبع: همشهری آنلاین