حزب کنگره که در 1958 تأسیس گردید تنها حزب مقتدر کشور است. حزب سوسیالیست در 1974 با اتحاد حزب سوسیال دموکرات واتحاد سوسیالیستی بوجود آمد. بزرگترین مرکز صنفی کشور در 1956 ایجاد گردید که بیش از سی هزار نفر عضو دارد.
در 1958 دارای حکومت خود مختاری و در 26 ژوئن 1960 دارای استقلال و حکومت جمهوری و رهبر حزب سوسیال دموکرات فیلی برت تسیرانا TSSIRANA رهبر حزب دموکرات رئیس جمهور و در 1956 و 1972 باز به رویس جمهوری انتخاب گشت. در 18 ماه مه 1972 جنرال گابریل رامانانتسوآ را رئیس ستاد ارتش کرد و قدرت حکومت را به ارتش واگذاشت و در یک رفراندوم ملی در اکتبر 1972 ارتش مدت پنج سال مأمور اداره کشور و تسیرانا برکنار شد. در پنجم فوریه 1975 ریچاردراتسی ماندراوا رهبر و رئیس جدید حکومت نظامیان گردید. شش روز بعد در یازدهم همین ماه کشته شد. نظامیان در 13- 14 فوریه 1975 طغیان کردند و 21 نفر از فرماندهان نظامی را کشتند و 297 نفر از جمله رئیس جمهور پیشین تسیرانا را توقیف کردند.
در حدود دو سوم 140 هزار نفر فرانسوی مقیم ماداگاسکار در 1975 آن کشور را ترک کردند و حکومت جدید بوسیله ایالات متحده و فرانسه تحت فشار قرار گرفت تا از فشار خود بکاهد. در 15 ژوئن 1975 دیدیراتسیرکا افسر نیروی دریائی که از 1972 در وزارت امور خارجه خدمت می کرد به ریاست جمهوری انتخاب شد. در رفراندوم 21 دسامبر 1975 به قانون اساسی جدیدی که بوسیله راتسیراکا هفت سال شد.
در سال ۱۹۷۶ دیدیه راتسیراکا رئیس جمهور ماداگاسکار شد و حکومتی به نام پیشگام انقلاب ماداگاسکار را به عنوان تنها حزب در این کشور برقرار کرد.
در انتخابات سی ژوئن 1977 صدو سی و هفت نفر نماینده مجلس ملی برای یک دوره پنج ساله انتخاب شدند همه این نمایندگان منتخب تنها حزب سیاسی کشور بنام جبهه ملی برای دفاع از انقلاب سوسیالیستی مالاگاسی بودند.
بعد از بروز آشوبهائی در شمال غربی کشور عده زیادی کومور کشته شدند. در 1977 که 25 هزار یا بیشتر درین آشوب جان خود را از دست دادند. در آشوبهای 3-29 مه 1978 سه نفر کشته 150 نفر توقیف شد و در آشوبهای 1981 و 1982 نیز تلفاتی داشت. بواسطه مشکلات اقتصادی و یک میلیارد دلار بدهی خارجی کشور در 1982 نابسامانی هائی رخ داد و بانکها از تمدید باز پرداخت بدهی مالاگاسی خودداری کردند. راتسیراکا در هفتم نوامبر 1982 با بدست آوردن 80 درصد آراء برای یک دوره هفت ساله دیگر نیز به رئیس جمهوری انتخاب گشت.
فعالیت احزاب سیاسی در سال ۱۹۹۰ در ماداگاسکار به رسمیت شناخته شد.
در سال ۱۹۹۳ آلبرت زافی رهبر قوای جاوید که حزبی به نام جنبش پیش دموکراسی نیز تشکیل داده بود رئیس جمهور شد. فرانسوا راوونی از همین حزب نیز در سال ۱۹۹۳ نخست وزیر شد. در سال ۲۰۰۲ میلادی مارک راولومانانا به سمت رئیس جمهور و در همین سال ژاک سیلا به عنوان نخست وزیر ماداگاسکار انتخاب شدند. اندری راجولینا، شهردار پیشین پایتخت، وی را متهم کرد که ثروت‌های کشور را به شرکت‌های خارجی می‌دهد و اختلاف میان دو طرف شدت پیدا کرد. راجولینا رئیس جمهور مادگاسکار را دیکتاتور خطاب کرد و رهبری مخالفان را بر عهده گرفت، در تظاهراتی که مخالفان بر ضد راوالومانانا برگزار کردند، بیش از صد نفر کشته شدند و راوالومانانا با بحران سیاسی شدیدی روبرو شد. رئیس جمهور ماداگاسکار به تدریج حمایت ارتش را از دست داد و در تاریخ ۱۷ مارس ۲۰۰۹ اختیارات و مسئولیت‌های خود را به یک هیئت نظامی واگذار کرد، این هیات نیز بلافاصله قدرت را به راجولینا که رهبر جناح مخالف بود، واگذار کرد.
از آن زمان تا چندین سال به رغم میانجیگری مجامع بین المللی و توافقنامه ماپوتو، ماداگاسکار همچنان درگیر بحران بود و دولت انتقالی تشکیل نشده‌بود. در سال‌های بعد چهار گروه سیاسی اصلی ماداگاسکار توانستند بر سر تقسیم قدرت در دوره انتقالی که به برگزاری انتخابات در سال ۲۰۱۰ منتهی می‌شد، به توافق برسند. برپایه این توافق قرار شد رئیس جمهور، دو معاون رئیس جمهور، نخست وزیر و اعضای کابینه دولت وحدت ملی به صورت توافقی انتخاب شوند. رهبران چهار گروه سیاسی ماداگاسکار آندره راجولینا، رئیس جمهور ماداگاسکار و مارک راوالومانانا و دیدیه راتریسکا و آلبرت زافی، سه رئیس جمهور پیشین این کشور هستند که به این توافق رسیده‌اند.