1) حکومت

نوع حکومت لیبی جماهیری عربی سوسیالیستی مردمی عظیم بود. حاکم اصلی این کشور معمر قذافی بود که هیچ مقام رسمی نداشت و معمولاً برادر رهبر و پیشوای انقلاب نامیده می‌شد. او از طریق کودتای نظامی و برکناری رژیم سلطنتی بر سر کار آمده‌بود.

در لیبی حکومت به دو بخش تقسیم می‌شد:
• یکی بخش انقلابی که از سال ۱۹۶۹ بر سر کار آمده‌بود. معمّر قذّافی رهبر تاریخی انقلاب در این کشور بود. او با رأی مردم انتخاب نشده بود و به همین دلیل با رأی مردم هم نمی شد او را از کار برکنار کرد.
• بخش دوم حکومت شامل بخش جماهیری (جمع جمهوری) که از کمیته‌های مردمی تشکیل می‌شد.


لیبی پس از قذافی
مجموعه‌ای از راهپیمایی‌های خیابانی، اعتراضات و نافرمانی‌های مدنی علیه حکومت لیبی و رهبر آن، معمر قذافی که البته دخالت و مدیریت غربی در آن نقش بسزایی داشته است، از ۱۳ ژانویه ۲۰۱۱ میلادی (89ه.ش)، در کشور لیبی آغاز شد و از روز ۱۷ فوریه ۲۰۱۱ میلادی (89ه.ش)، به شکلی گسترده‌تر درآمد و با برخوردهای خونین و خشونت‌آمیز حاکمیت با مردم معترض روبه‌رو شد. شورای امنیت سازمان ملل متحد با تصویب دو قطعنامه، منطقه‌ی پرواز ممنوع در لیبی ایجاد کرد و مجوز حمله‌ی هوایی نیروهای ناتو به خاک لیبی علیه دولت قذافی داده شد. سحرگاه ۲۲ اوت ۲۰۱۱م مخالفان توانستند وارد طرابلس شوند و در همان روز یکی از دو تلویزیون ملی کشور را تحت کنترل خود بگیرند و تعدادی از نزدیکان معمر قذافی را دستگیر کنند. ساعاتی بعد یکی از پسران قذافی در خیابان‌های طرابلس ظاهر شد و خبر دستگیری خود را تکذیب کرد. سرانجام در ۲۸ مهرماه ۹۰ (ه.ش) سرت آخرین پایگاه معمرقذافی سقوط کرد و معمر قذافی کشته شد. دولت انتقالی اعلام پایان جنگ کردیلادی (31/5/90) اما از نیروهای ناتو خواست تا یک ماه دیگر نیز به ماموریت خود ادامه دهند.

سه سال پس از مداخله نظامی غرب در لیبی که به سرنگونی معمر قذافی منتهی شد؛ لیبی به کشوری ویران، فاقد نظم، فاقد امنیت و در ضمن به صحنه جنگ‌های گوناگون داخلی تبدیل شد. از آن زمان تا کنون این کشور شاهد خرابکاری های گسترده، محاصره دائمی مجلس، اشغال وزارتخانه‌ها و حتی در یک مورد ربودن نخست‌وزیر بوده است.

شورای ملی انتقالی لیبی
شورای ملی انتقالی لیبی (National Transitional Council) بعد از آغاز اعتراضات در تعدادی از مناطق این کشور در 17 فوریه 2011 میلادی در تاریخ 5 مارس 2011 میلادی تشکیل و خواستار بر کناری سرهنگ قذافی پس از 42 سال حکومت شد.

شورای ملی انتقالی لیبی (NTC) به عنوان تنها نماینده قانونی مردم لیبی برای رهبری اعتراضات مردمی که در برخی از شهرها به ویژه در شرق لیبی رخ داده بود و موجب سقوط دولت قذافی در این مناطق شده بود، تشکیل شد. هدف این شورا تاکید بر حاکمیت ملت لیبی بر تمامی خاک این کشور بود و ظاهرا در پاسخ به نیاز مردم لیبی و برای تحقق اراده آزادی که موجب انقلاب فرمایشی این کشور شد و نیز حفظ وحدت مردم و سزمین لیبی شکل گرفت هرچند اسناد زیادی در دسترس است که نشان دهنده چگونگی ایجاد، شکل‌دهی و مدیریت غربی‌ها بر این شوراست.

مهمترین مامویت‌های این شورا موارد زیر اعلام شده است:
- تضمین امنیت سرزمین و شهروندان لیبی
- هماهنگ کردن تلاش های ملی برای آزادسازی همه بخش های لیبی
- هما هنگ کردن اقدامات شورای های محلی برای بازگرداندن زندگی عادی
- نظارت بر شورای نظامی از جمله ایجاد نظریه جدید برای ارتش ملی لیبی به منظور دفاع از ملت و مرزهای این کشور
- نظارت بر انتخاب مجلس موسسان برای تدوین قانون اساسی جدید لیبی و به همه پرسی گذاشتن آن
- تشکیل حکومت انتقالی برای برگزاری انتخابات آزاد
- ترسیم سیاست خارجی و تنظیم روابط با کشورهای دیگر و سازمان های بین المللی و منطقه ای و برعهده گرفتن نمایندگی مردم لیبی در آنها

ساختار شورا
- شورای ملی انتقالی از 30 عضو تشکیل شده که نمایندگان تمامی مناطق و بخش های مردم لیبی را در بردارد و حداقل پنج عضو آن از جوانان هستند

- شورا از بین اعضای خود رئیس،سخنگوی رسمی وهماهنگ کنندگان امور مختلف داخلی و خارجی را انتخاب می کند

بر اساس توافق بین شورای های شهر در مناطق آزاد شده در تاریخ مصطفی عبدالجلیل به عنوان رئیس شورای ملی انتقالی موقت و عبدالحفیظ عبدالقادر غوقه به عنوان معاون و سخنگوی رسمی شورا تعیین شد.

مقر شورا
مقر دائمی شورا در شهر طرابلس پایتخت لیبی تعیین شده اما تا زمان آزادسازی طرابلس از حکومت قذافی مقر شورا به طور موقت در شهر بنغازی بوده است.

عضويت در سازمان هاي مهم منطقه اي و بين المللي
گروه بانك آفريقايي توسعه، اتحاديه آفريقا، بازار مشترك آفريقاي غربي و جنوبي، سازمان غذا و كشاورزي، گروه 77،‌ آژانس انرژي اتمي،بانك بين المللي بازسازي و توسعه، سازمان بين المللي هوانوردي غيرنظامي، مؤسسه مديران خبره، انجمن بين المللي توسعه، بانك اسلامي توسعه، صندوق بين المللي توسعه كشاورزي، همكاري بين المللي مالي، فدراسيون بين المللي هلال احمر و جوامع صليب سرخ، سازمان بين المللي كار، صندوق بين المللي پول،‌ سازمان بين المللي دريانوردي،‌ پليس بين المللي،‌ كميته بين المللي المپيك، سازمان بين المللي مهاجرت،‌ اتحاديه بين المجالس، مؤسسه استاندارد جهاني،‌ سازمان بين المللي ارتباطات ماهواره‌اي،‌ اتحاديه بين المللي ارتباطات از راه دور، آژانس تضمين سرمايه‌گذاري چندجانبه،‌ جنبش عدم تعهد، سازمان ممانعت از سلاح‌هاي شيميايي، ملل متحد، عمليات مشترك سازمان ملل در دارفور، كنفرانس ملل متحد براي بازرگاني و توسعه، سازمان آموزشي، علمي و فرهنگي ملل متحد، سازمان توسعه صنعتي ملل متحد، سازمان جهاني گردشگري ملل متحد، اتحاديه جهاني پست، سازمان جهاني مصرف، فدراسيون جهاني اتحاديه‌هاي كارگري، سازمان بهداشت جهاني، سازمان جهاني مالكيت فكري، سازمان جهاني هواشناسي، سازمان تجارت جهاني، اوپك و برخي نهادهاي ديگر