خبرگزاري فارس- الانتقاد با اشاره به نتايج دور اول انتخابات رياست جمهوري در مصر نوشت كه انتخابات اين كشور اوج گيري اسلامگرايي در منطقه را تحت تاثير قرار مي‌دهد و همين غرب و صهيونيست‌ها را نگران كرده است.

به گزارش فارس به نقل از الانتقاد ، "مصطفي حاج علي" نويسنده لبناني در مقاله‌اي در مورد دور دوم انتخابات رياست جمهوري در لبنان به تببين مفاهيم و درسهاي دور اول انتخابات مصر مي پردازد و اهميت آن را ناشي از دو جنبه مي داند: يكي اهميت ذاتي اين انتخابات و ديگري اهميت نتايج آن.

وي اين انتخابات را داراي چند شاخص مي داند و مي نويسد: يكي اينكه ميزان مشاركت مردم ( 46% ) متناسب با ماهيت اين انتخابات سرنوشت ساز نبود چرا كه پس از سرنگوني رأس رژيم سابق، اين نخستين انتخابات رياست جمهوري بود كه در كش و قوس رقابت گروهها و طرفهاي سياسي برگزار مي شد اما با وجود اختيارات گسترده رئيس جمهور در قياس با ساير قوا، شاهد حضور كمرنگ مردم در انتخابات بوديم.

آيا اين بدان معناست كه بسياري از طبقات مردم، خود را جدا از حوادث جاري مي دانند؟ آيا اين طبقات، اميدي به ايجاد يك تحول بزرگ ندارند؟ يا اينكه گروههاي متنوع سياسي در سطحي نبودند كه تعداد بيشتري از مردم را وارد عرصه انتخابات كنند؟ و سؤالهاي فراواني از اين دست كه نيازمند پاسخ به ويژه از سوي گروههاي انقلابي و تحول خواه مصر است.

شاخص دوم اينكه درصد آراي كانديداهاي نخست، شوك آور و غافلگير كننده بود،

الف: نامزد اخوان المسلمون 26% كل آرا را به خود اختصاص داد. نخستين شاخص درصد مذكور اين است كه اخوان المسلمون كه خود را پيروز دور اول انتخابات مي دانستند، غافلگير شدند. اخوان المسلمون كه در انتخابات پارلماني، 15 مليون رأي كسب كرده بودند اين بار فقط 5 مليون رأي را به خود اختصاص دادند و اين نشان مي دهد كه ميزان آراي اين جنبش به يك سوم كاهش يافته است. علت اين كاهش چيست؟ آيا علت آن را بايد در پراكندگي آراي اسلامگرايان طرفدار اخوان المسلمون، عبدالمنعم ابوالفتوح، دكتر محمد سليم العوا جستجو كرد؟ يا اينكه كاهش ميزان آراي همه نامزدها عامل اين امر است؟ شايد هم بتوان تبليغات گسترده رسانه اي و سياسي عليه نامزد اخوان المسلمون از سوي رسانه هاي حكومتي و رسانه هاي وابسته به حمايت مالي كشورهاي حوزه خليج فارس، را عامل كاهش آراي اخوان المسلمون دانست؟ آيا شخصيت نامزد اخوان المسلمون كه از همان آغاز انتخابش با مخالفت گسترده روبرو و به عنوان مهره اي ناموفق معرفي شد، در اين كاهش آرا تأثير داشت؟ آيا اختلافات « درون اخواني » بر سر معرفي نامزد رياست جمهوري يا پايبندي به موضع سابق اخوان مبني بر عدم معرفي كانديدا، منجر به كاهش محبوبيت اخوان المسلمون شد؟ آيا قانع نشدن محافل مهم مصر به گفتمان سياسي و رسانه اي اخوان المسلمين و عدم اطمينان به وعده هاي اين جنبش، منجر شد عليه اخواني ها بسيج شوند؟ و . . . ؟

طرفداران سازمان يافته اخوان المسلمون، تنها كساني بودند كه به محمد مرسي رأي دادند

اخوان المسلمين براي پاسخ به اين سؤالات بايد به صورت واقع گرايانه و عيني، عملكرد خود را مورد بازنگري قرار دهند و واقعيت گرايي را سرلوحه خود قرار دهند به ويژه آنكه، بر همگان مشخص است كه آراي محمد مرسي فراتر از بدنه مستحكم و سازمان يافته اخوان المسلمون نيست و وي نتوانسته آراي ساير طيفهاي جامعه را به خود اختصاص دهد.

ب: نامزد ارتش و رژيم سابق يعني احمد شفيق 23% آرا را به دست آورد و به تنها رقيب كانديداي اخوان المسلمون تبديل شد. درصد آراي احمد شفيق نيز دلالتهاي خاص خود را دارد كه در ذيل به مهمترين دلالت آن اشاره مي كنيم:

احمد شفيق، نامزد آمريكا و عربستان

- رژيم سابق همچنان زنده، تأثيرگذار و قدرتمند است و اصلي ترين رقيب سازمان يافته اخوان المسلمون به شمار مي رود. اين رژيم از حمايت گسترده يك ائتلاف بين المللي – منطقه اي به سركردگي آمريكا و فرمانبري عربستان و برخي كشورهاي حوزه خليج فارس، برخوردار است و ثروت و رسانه هاي كشورهاي حوزه خليج فارس با همه توان از آن حمايت مي كنند.

گروههاي انقلابي، حضور مؤثر خود در انتخابات را به اثبات رساندند

ج: حمدين صباحي به عنوان بارزترين كانديداي گروههاي انقلابي، 22% آرا را از آن خود كرد و با فاصله 1% نفر سوم شد. اين ميزان آراي صباحي، بسياري را غافلگير و ثابت كرد كه گروههاي انقلابي نيز در صحنه حضور دارند و هر چند به رياست جمهوري دست نيابند اما مي توانند بسيار مؤثر باشند به گونه اي كه نمي توان آنها را ناديده گرفت.

تفرقه عامل ناكامي انقلابيون در دور اول انتخابات

شاخص سوم: با توجه به آمار و ارقام، روشن است كه نخستين مشكل گروههاي انقلابي، عدم اتحاد و تفاهم بر سر يك برنامه سياسي يكپارچه است و گرنه در دور اول مي توانستند نبرد انتخاباتي را به سود خود خاتمه دهند، زيرا مجموع آراي انقلابيون از 50% كل آرا فراتر رفت. مشكل اين گروهها از همان آغاز، در نبود يك رهبري تاريخي و توانمند در ايجاد وحدت بر اساس يك طرح يكپارچه سياسي، خلاصه مي شود.

شاخص چهارم: تصوير اجمالي آمار و ارقام، بيانگر نكات ذيل است:

الف: رقابت سياسي حاكم بر دوران مبارك يعني رقابت رژيم و اخوان المسلمين دوباره از سر گرفته شده است.

ب: به نظر مي رسد كه شوراي نظامي و باقيماندگان رژيم سابق موفق شده اند با حمايت آمريكا و كشورهاي حوزه خليج فارس، اوضاع مصر را در چارچوب يك توازن دقيق ميان دو گروه سازمان يافته تر و منسجم تر يعني‌ حكومت و دستگاههاي آن از يك سو و اخوان المسلمون و دستگاههاي تابعه آن از سوي ديگر به كنترل خود درآورند.

ج: خروج نيروهاي انقلابي از معادله رقابت، به معناي خروج آنها از معادله اي مهمتر يعني معادله مشروعيت انقلابي و اخلاقي نيست، در اينجا هم رژيم و هم اخوان المسلمون علاوه بر اينكه به آراي طرفداران خود نيازمندند، به اين پوشش انقلابي هم نياز دارند به ويژه آنكه رقابت احمد شفيق و محمد مرسي، بسيار نزديك و شانه به شانه است.

شاخص پنجم: ارائه يك سري امتيازات بزرگ از سوي نامزد اخوان المسلمون كه در گفتمان اخواني، كمتر سابقه دارد نشان مي دهد كه اخوان المسلمون دريافته اند كه:

الف: رقابت بسيار نزديك و سخت است و طرفهاي بزرگي همچون آمريكا، عربستان و ديگران وجود دارند كه قصد دارند با استفاده از ابزارهاي دموكراتيك، رژيم سابق را بازسازي كنند.

ب: اوضاع حساس كنوني ايجاب مي كند كه نوعي ائتلاف جدّي با نيروهاي انقلابي ايجاد شود تا انقلابيون بتوانند توازن سياسي و انتخابي خود را در برابر ائتلاف گروههاي مدافع رژيم سابق با طرفهاي خارجي مورد اشاره، بازيابند.

ج: اخوان المسلمون به اين باور رسيده اند كه به تنهايي نمي توانند حكومت كنند.

شاخص ششم: امروز نيروهاي انقلابي، خواهان تعميق يك ديدگاه واقعيت گرا بر مبناي امور ذيل هستند:

الف: جنبش اخوان المسلمين، تنها يك جنبش تبليغي – اجتماعي نيست، بلكه جنبشي سياسي و عميق است كه از ريشه هاي اجتماعي و تاريخي سود مي برد و نمي توان آن را ناديده گرفت و يا در برابر آن جبهه گيري كرد.

ب: رژيم و اخوان المسلمون، مثل هم نيستند و تفاوت بسياري بين اين دو وجود دارد.

ج: اكنون فرصتي تاريخي به وجود آمده است تا نوعي اتحاد بر اساس يك رويكرد مشترك سياسي در قبال واقعيت كنوني مصر، چالشهاي پيش رو، راههاي برون رفت از اين چالشها و ترسيم توازنات كنترل كننده تعهدات مشترك، ايجاد گردد.

مسائل مهمي چون قانون اساسي و نقش ارتش در قدرت، در انتظار تصميم مصريهاست.

شاخص هفتم: صرفنظر از رئيس جمهور آينده و هويت سياسي وي، واضح است كه مصر وارد مرحله توازن حساس سياسي خواهد شد و به همين دليل در معرض لرزشهاي گوناگون قرار خواهد گرفت به ويژه اينكه مسائل مهمي چون تنظيم قانون اساسي جديد، تعيين اختيارات رئيس جمهور و نقش و جايگاه ارتش در معادله قدرت، پيش روي مصريهاست و برگهاي برنده طرفهاي مختلف، هنوز به طور كامل رو نشده و در آينده خود را نشان خواهد داد.

شاخص هشتم:

بي ترديد اتفاقات آينده مصر، عرصه انقلابهاي عربي و نقشه اوج گيري اسلام گرايي در منطقه را تحت تأثير قرار خواهد داد و درست به همين دليل، آمريكا و عربستان صعودي با تمام توان وارد عرصه شده اند تا روند سياسي مصر را تحت كنترل خود درآورند.

شاخص نهم:

خلاصه اينكه، درسها و عبرتهاي فراواني وجود دارد كه همه طرفهاي طرفدار خيزش مصر بايد به آن توجه داشته باشند تا بتوانند اين كشور را به جايگاه عربي و اسلامي مطلوب به ويژه در مواجهه با پروژه استعماري آمريكا و طرح صهيونيستها بازگردانند زيرا فرصت، اندك است و همه مسؤولند و بايد متواضعانه رفتار كنند، در نهايت اين مصريها هستند كه حرف اول و آخر را مي زنند و در اين مورد بايد به قدرت بصيرت خود متكي باشند.