به گزارش شبكه تلويزيوني فرانس24، گوتيه ريبينسكي تحليلگر اين شبكه افزود افزادي كه در ليبي طي چهل سال اخير فقط با زبان زور و استبداد آشنا بوده اند، پس از آزادي بارديگر اين زبان را تكرار مي كنند و به همين علت رفتار وحشيانه امروز نيز در ليبي ادامه دارد.

بر اساس گزارش عفو بين المللي شكنجه و ضرب و شتم در ليبي امري رايج است.

اين خشونتها را هم هواداران سابق قذافي مرتكب مي شوند و هم انقلابيون.

علت اين پديده اين است كه اوضاع اقتصادي ليبي فاجعه آميز و بيكاري قابل توجه است در نتيجه همه آنهايي كه براي مبارزه با قذافي اسلحه برداشته بودند براي پيداكردن جهت اجتماعي و اقتصادي خود از اين سلاحها استفاده مي كنند.

وي افزود شوراي ملي انتقالي ليبي بين چند گرايش دچار چند دستگي شده است.

حتي اگر اين شورا نيات خوب هم داشته باشد از توان قانوني مناسب براي اعمال آنها برخوردار نيست.

در كشورهاي قانونمدار فقط دولت مي تواند به طور مشروع به خشونت متوسل شود.

در ليبي اما اين طور نيست.

مصطفي عبدالجليل در تلاش است اصلاحاتي قضايي آغاز كند و ليبي را به كشوري قانونمدار تبديل كند اما وزيران به او پاسخ مي دهند ما سيف الاسلام را در اختيار داريم و به طور مشروط او راتحويل مي دهيم.

وي همچنين مجبور به امتيازدهي هاي زيادي به اسلامگرايان است.

در هر صورت يك سال پس از سقوط قذافي مردم ليبي از سرنگوني ديكتاتور خونين خود خرسندند.

بهتر آن بود كه قذافي محاكمه مي شد.

كشتن قذافي نمادي از اين خشونت بيمارگونه است.

اما با توجه به آنكه اولين انقلاب هميشه انقلاب درست نيست، (فرانسه دويست سال پس از انقلاب خود به نهادهاي دموكراتيك دست يافت)، با توجه به آنكه هنوز درآمدهاي نفتي و دارايي هاي خارج از كشور ليبي به طور مناسب سرمايه گذاري نشده است، مي توان تصور كرد كه وضع در آينده بهتر خواهد شد.

اين انقلاب همچنين روابط ميان شرق و غرب را به طور عميقي متحول ساخت.

قبلا گفته مي شد ما غربيها چشمان خود را بر روي جنايات و ناديده گرفتن حقوق بشر مي بنديم و شما در امور ما دخالت نكنيد.

اينك با سابقه ليبي مي توان گفت رابطه نو استعمار گر با نو مستعمره تغيير كرد.

مي توان گفت نوعي تنش زدايي در روابط شرق و غرب آغاز شده است.

كمال معراج خبرنگار و نويسنده ليبيابي نيز در اين باره گفت يك سال پس از اغاز انقلاب و شش ماه پس ازسرنگوني قذافي ، جوي از شادي و نگراني پديد آمده است.

شادي به علت سرنگوني رژيمي ديكتاتوري است كه چهل و دو سال بر مردم حكومت مي كرد.

مردم ليبي از شر اين دوره غم انگيز تاريخ خود خلاص شده اند.

نگراني از آينده زياد شده است.

شش ماه پس از سرنگوني قذافي اوضاع همچنان در هاله اي از ابهام باقي مانده است.

ارتش ملي شكل نگرفته، پليسي واقعي وجود ندارد.

حتي دولت حضوري پررنگ از خود نشان نمي دهد.

حدود صد و بيست و پنج گروه شبه نظامي كنترل طرابلس را در دست دارند.

مراكز حساس در كنترل اين شبه نظاميان است.

ريبينسكي افزود دشوارترين مشكل امروزي اين است كه جامعه مدني واقعي ايجاد شود كه پس از انتخابات ماه ژوئن بتواند خود را بر قدرت تحميل كند و قدرت را از شبه نظاميان مسلح بگيرد.

اين به معناي آن است كه اين نيرو بايد نماينده اكثر مردم ليبي باشد.

اين شبه نظاميان عمدتا بر پايه قبيله اي سازماندهي شده اند.

تشكيل جامعه اي مدني در چنين وضعي بسيار دشوار است.

كمال معراج افزود يكي از علل اين وضع در ليبي دخالتهاي خارجي است براي مثال قطر به گروههاي اسلامگرا اسلحه و پول مي دهد.

بلحاج از مسئولان شوراي انتقالي در طرابلس كه كنترل شصت درصد از طرابلس را در اختيار دارد، نماينده اسلامگرايان افراطي در ليبي محسوب مي شود.

با گروههاي شبه نظامي متعدد نمي توان انتخاباتي واقعي و آزاد برگزار كرد.

اينها بر نگرانيها مي افزايد.

---