ایرنا-سفر رييس جمهوري سودان جنوبي به سرزمين‌هاي اشغالي، گام آشكار رژيم صهيونيستي براي تحقق شعار نيل تا فرات و رخنه ميان كشورهاي اسلامي خاورميانه است.
نخستين سفر رسمي 'سالوا كر ميارديت' رييس جمهوري كشور تازه تاسيس سودان جنوبي، به سرزمين‌هاي اشغالي در بيست و نهم آذرماه هر شبهه‌اي را درباره نقشه رژيم صهيونيستي براي جهان اسلام و شاخ آفريقا از بين برد.
سودان جنوبي هجدهم تيرماه امسال پس از راي 'آري' ساكنان اين قسمت به جدايي از سودان، به عنوان يكصد و نود و سومين كشور جهان شناخته شد.
بر اساس بيانيه‌هاي رسمي منتشر شده، 'شيمون پرز' رييس رژيم صهيونيستي، در ديدار خود با ميارديت اذعان كرد نخستين ارتباط اسراييل و سودان جنوبي مربوط به دهه شصت قرن گذشته در زمان 'ليوي اشكول' نخست وزير وقت اين رژيم، و پرز-معاون وقت وزير دفاع- بود كه پس از ديدار با رهبران محلي، از ارايه كمك‌هاي فراوان در زمينه كشاورزي و تاسيسات زيربنايي به سودان جنوبي خبر دادند.
پرز همچنين درباره سفر ميارديت به سرزمين‌هاي اشغالي گفت: اين سفر لحظه‌اي تاريخي براي اسراييل است كه از سودان جنوبي حمايت كرد؛ و اسراييل همچنان به حمايت‌ها در همه زمينه‌ها براي توسعه سودان جنوبي ادامه مي‌دهد.
اعتراف ميارديت مبني بر اينكه 'بدون اسراييل سودان جنوبي به وجود نمي‌آمد'، نشان از نقش غيرقابل انكار اين رژيم در تجزيه پهناورترين كشور جهان اسلام -سودان- در هجدهم تيرماه امسال دارد.
** نقشه‌هاي صهيونيسم براي سودان
-----------------------------------------
نشانه‌هايي مبني بر هدف صهيونيست‌ها براي تجزيه سودان از همان ابتداي تشكيل اين رژيم وجود داشته است.
63 سال پيش 'بن گوريون' يكي از پايه‌گذاران رژيم صهيونيستي، با گفتن اين جمله كه 'ملت اسراييل بايد قلمرو خود را از فرات تا نيل توسعه دهد'، شعار 'نيل تا فرات' صهيونيسم را بر سر زبان‌ها انداخت.
مقاله سال 1367 'اودد اينون' مشاور وزارت امورخارجه رژيم صهيونيستي، در نشريه 'كيووميم' ارگان تشكيلات جهاني صهيونيزم، با عنوان 'يك راهبرد براي اسراييل در دهه 1980م.' نيز موضوع 'تجزيه كشورهاي عرب منطقه بر اساس مرزبندي‌هاي قوميتي يا فرقه‌اي' را توضيح داده بود.
وي سودان را به سبب فعاليت چهار گروه متخاصم در آن 'متشتت‌ترين و تجزيه‌پذير‌ترين كشور جهان عرب/اسلام' خوانده بود.
'موشه فرجي' يكي از موسسان سازمان جاسوسي رژيم صهيونيستي (موساد) در كتاب 'اسراييل و جنبش آزاديخواهانه جنوب سودان' هدف غايي صهيونيسم را در 'مخالفت با پذيرش قوميت عربي' و 'توجيه مشروعيت حضور اسراييلي- صهيونيستي در منطقه' عنوان كرده و مي‌نويسد: همين موضع و الگوي اوليه، تل‌آويو را وادار كرده است تلاش‌هاي خود را در جنوب و دارفور بيشتر كند و براي ايجاد آشوب در قسمت‌هاي ديگر سودان اقدام كند.
به نوشته او، ارتباط سازمان اطلاعات و وظايف ويژه رژيم صهيونيستي (موساد) با 'جان گارانگ' رهبر پيشين شورشيان جنوب سودان، از سال 1362 آغاز شد و گارانگ طي سفرهاي خود به اسراييل متعهد شده بود در صورتي كه اسراييل 20 هزار نيروي شورشي را در مرزهاي شمالي اوگاندا آموزش دهد، وي منطقه جنوب را از سودان جدا مي‌كند.
البته گارانگ پس از امضاي قرارداد 'ماكاكاس' در آخرين روزهاي سال 1380 و توافق دو طرف براي برگزاري همه‌پرسي پس از يك دوره انتقالي 6ساله، طي حادثه تيرماه 1384 سقوط بالگرد، در حالي كه نخست‌وزير سودان شده بود، جان باخت.
به گزارش بيست و پنجم فروردين‌ماه 1388 خبرگزاري فلسطيني 'فلسطين اليوم'، 'آفو ديختر' رييس وقت دستگاه امنيت دولت صهيونيستي (شاباك) و وزير كشور اولمرت، طي سخنراني در جمع دانشجويان 'آكادمي تحقيقات امنيت ملي رژيم صهيونيستي'، به نقل از بن گوريون گفته بود: تضعيف سودان از طريق پراكندگي تلاش‌ها و تضعيف نيروي اين كشور بايد انجام شود.
وي پيشتر در هجدهم مهرماه 1387 نيز در نشستي تاكيد كرد: تئوري اسراييل در مورد سودان از زمان استقلال مبني بر اين بوده است كه نگذارد اين كشور به جمع كشورهاي عربي ثروتمند بپيوندد؛ زيرا منابع فراوان و وسعت و جمعيت زياد اين كشور در سايه ثبات داخلي مي‌تواند آن را به قدرت منطقه‌اي قابل ملاحظه‌اي تبديل كند.
ديختر با ابراز نگراني از روند رو به صلح ميان دولت مركزي و شورشيان جنوب سودان، افزود: اسراييل بايد دايم به سودان توجه داشته باشد و براي دامن زدن به بحران‌هاي داخلي آن بكوشد و بحران‌هاي جديدي براي آن خلق كند تا حدي كه كشور براي حل كردن اين بحران‌هاي داخلي دشواري‌هاي زيادي را متحمل شده و نتواند به لحاظ نظامي و اقتصادي يك كشور هماهنگ، متحد، يكپارچه و قوي شود.
بنا بر گفته‌هاي رييس وقت دستگاه امنيت دولت صهيونيستي، 'همه روساي حكومت اسراييل تا آخرين آنها، اين نقشه استراتژيك را در قبال سودان ادامه داده‌اند و نقشه دخالت سال 1382 اسراييل در دارفور نيز متعلق به آريل شارون بوده است.
'زيفي بارييل' تحليلگر روزنامه صهيونيستي 'هاآرتص'، چهاردهم دي‌ماه 1389 نوشت: هم اكنون تعدادي از ماموران تل‌آويو در جنوب سودان به سر مي‌برند و به جدايي‌طلبان اين كشور براي تحقق اين مهم، كمك فكري مي‌كنند. به نوشته او، اين رژيم نخستين سفارتخانه را در كشور مستقل جنوب سودان افتتاح خواهد كرد.
'بنيامين نتانياهو' نخست‌وزير رژيم صهيونيستي، به محض اعلام استقلال جنوب سودان طي تماسي با رييس جمهوري آن براي ارايه هرگونه كمك و در اختيار گذاشتن تجربيات اين رژيم اعلام آمادگي كرد و توافق‌ها براي تشكيل نخستين سفارت در كشور صورت گرفت.
همچنين هياتي از سوي اين رژيم به رياست 'يعكوف ريفح' معاون مديركل وزارت خارجه در امور آفريقا، راهي 'جوبا' پايتخت سودان جنوبي، شد. گروهي از مهاجران آفريقايي به سرزمين‌هاي اشغالي نيز همراه اين هيات بودند.
به نوشته دهم مردادماه روزنامه هاآرتص، 'دني ايالون' معاون وزير امورخارجه رژيم صهيونيستي، اذعان كرد 'پيشينه روابط اسراييل با سودان جنوبي، به سال‌هاي جنگ داخلي در سودان بازمي‌گردد'.
وي گفت: تل‌آويو و جوبا با توجه با رابطه عميق خود به اين نتيجه رسيده‌اند كه روابط خود را گسترش دهند. به همين دليل اسراييل بزودي سفير آكروديته خود را راهي جنوب سودان خواهد كرد.
** نگاه‌ها به حضور صهيونيسم در آفريقا
--------------------------------------------
تحركات رژيم صهيونيستي در سودان جنوبي با واكنش بسياري از تحليلگران و سياستمداران منطقه‌اي روبرو شده بود كه بر وجود برنامه‌هاي اين رژيم براي تجزيه كشورهاي جهان اسلام تاكيد مي‌كردند.
'حسين معلوم' مهرماه 1371 در نود و هفتمين شماره مجله سوري 'الوحده' نوشت: تلاش براي تسلط بر درياي سرخ يكي از مهمترين هدف‌هاي راهبردي اسراييل از زمان تاسيس اين رژيم بوده و هست. اين تلاش بويژه پس از حضور اسراييل در خليج عقبه در سال 1328 شدت يافت.
وي با اشاره به مسدود شدن مكرر تنگه‌هاي 'تيران' و 'باب‌المندب' در سال‌هاي 1346 و 1352، يكي از علت‌هاي تلاش رژيم صهيونيستي را نگراني عميق اين رژيم از اين احتمال دانست كه 'كشورهاي عربي، درياي سرخ را به يك درياي عربي تبديل كنند و از آن پس كشتي‌هاي اسراييلي را به محاصره درآورند'.
نويسنده مجله الوحده، راه‌هاي تسلط رژيم صهيونيستي بر درياي سرخ را شامل دو راهبرد تقويت نيروهاي مسلح و برقراري روابط سياسي و ديپلماتيك بسيار نزديك با كشورهاي منطقه مانند اتيوپي دانست.
'ناديه سعدالدين' نيز تيرماه 1382 طي مقاله‌اي در مجله لبناني 'المستقبل‌العربي'، حضور اسراييل را در شرق آفريقا به دلايلي چون موقعيت استراتژيك كشورهاي شرق آفريقا، توسعه صنعت كشاورزي، پيشبرد اهداف تعيين شده از سوي بن‌گوريون و همچنين عقب‌ماندگي كشورهاي منطقه مربوط كرد.
هشتم دي‌ماه 1389 'سليمان عبدالتواب الزين' سفير سودان در تهران، تقسيم كشورش را به شمال و جنوب، داراي تاثيرهاي مخرب بر جهان بويژه جهان عرب و زمينه‌ساز تجزيه كشورهاي آفريقايي و عربي همچون مصر و يمن دانست و به ايرنا گفت: جدايي جنوب سودان منجر به استقرار پايگاه هاي نظامي غربي و صهيونيستي در اين منطقه خواهد شد و ضربه سختي به منافع امنيتي مصر مي زند.
وي افزود: تجزيه سودان زمينه ساز ده ها تجزيه ديگر در قاره آفريقا خواهد شد. همچنين با اجراي طرح جدايي جنوب از شمال سودان ضربه سختي به مساله فلسطين وارد مي شود.
بيست و نهم خردادماه امسال 'جمال مظلوم' كارشناس مسائل دفاعي مصر، به خبرگزاري مصري 'اينترپرس سرويس' گفت: اسراييل با تامين سلاح و آموزش‌هاي نظامي براي جنوب سودان، مشاركت فعالي در زمينه جنگ‌افروزي ميان شمال و جنوب اين كشور دارد.
وي افزود: اسراييل از تجزيه سودان و نيز دامن زدن به اختلاف‌هاي فرقه‌اي در مصر منتفع مي‌شود. زيرا مصر را به عمد در وضع ناتواني و ناكارآمدي نگه مي‌دارند تا نتواند به آرمان عرب در مناطقي همچون فلسطين و عراق كمك كند.
'محمد عباس' از اعضاي 'شوراي ائتلاف انقلابي' مصر نيز با اشاره به تجزيه سودان، درباره تجزيه مصر به سه كشور كوچك هشدار داد.
يكم دي‌ماه 'ايمن شبانه' استاد روابط بين الملل آفريقا در دانشگاه قاهره، به شبكه خبري 'العالم' گفت: نقشه‌هاي رژيم صهيونيستي براي دستيابي به آب رود نيل بر كسي پوشيده نيست و دستيابي به اين رود از روياهاي ديرينه اين رژيم بوده و هست.
وي افزود: محاصره سودان از طريق سودان جنوبي از ديگر توطئه‌هاي اسراييل است؛ بويژه اينكه سودان جنوبي روابط خوبي با سودان ندارد و پيش‌بيني مي‌شود سطح روابط اين دو كشور در سايه ادامه روابط سودان جنوبي با رژيم صهيونيستي به همين نحو باقي بماند.
اشاره او به دشمني تل‌آويو با 'عمر البشير' رييس جمهوري سودان است كه پيشينه شركت در جنگ سال 1352 اعراب با رژيم صهيونيستي را در كارنامه دارد.
ايمن شبانه تصريح كرد: شاخ آفريقا براي اسراييل دروازه‌اي براي دستيابي به درياي سرخ است و اين رژيم تلاش دارد با ايجاد پايگاهي در اين منطقه به كنيا، اوگاندا و آفريقاي ميانه بيشتر نفوذ كند.
هشدار سوم مردادماه امسال سفير اريتره در مصر نيز بر همين امر دلالت دارد. وي تاكيد كرد جدايي جنوب سودان براي 'تكميل مثلث حامي سياست‌هاي آمريكا و رژيم صهيونيستي شامل سودان جنوبي، اوگاندا و كنيا' صورت گرفت.
سفر رهبران هر سه كشور به سرزمين‌هاي اشغالي طي دو ماه گذشته اثباتي بر صحت سخنان سفير اريتره در مصر است.
** رژيم صهيونيستي به دنبال ايجاد اسراييل دوم در آفريقا
-------------------------------------------------------------
تاكيد نتانياهو در ديدار با ميارديت، بر اين مساله بود كه سودان جنوبي پذيراي سوداني‌هايي باشد كه از سرزمين‌هاي اشغالي بازگردانده مي شوند.
بنابراين به نظر مي‌رسد مقام‌هاي رژيم صهيونيستي در شرايطي كه فشارهاي اعتراضي مهاجران ساكن اراضي اشغالي به وضع معيشتي خود را از ابتداي سال جاري تحمل كرده‌اند، به فكر ايجاد سرزمين‌هاي يهودي‌نشين جديد افتاده‌اند.
اين ترفند، محدوديت‌هاي مربوط به اختصاص زمين و مسكن را به مهاجران با جايگزين كردن خاك‌هاي ديگر جبران خواهد كرد. از سوي ديگر، اين اقدام راه‌حلي پيشگيرانه مقابل تبعات مربوط به خواست تشكيل كشور مستقل فلسطيني بر اساس مرزهاي سال 1967 خواهد بود؛ زيرا در صورت اجرايي شدن اين خواست، اين رژيم بايد نيروهاي خود را از برخي مناطق عقب بكشد و تراكم بيشتر افراد را در واحد سطح شاهد باشد.
قصد ديگر رژيم صهيونيستي براي دست گذاشتن بر سودان جنوبي، بافت متفاوت جمعيتي اين منطقه است. برخلاف ساكنان مسلمان عرب كشور سودان، بخش‌هاي جنوبي را آفريقايي‌تبارهاي مسيحي در دست دارند.
به اين ترتيب، مرزي روشن در جنوبي‌ترين نقطه گستره جغرافيايي جهان اسلام با مشاركت اتيوپي، جيبوتي، سودان جنوبي، كنيا و اوگاندا ترسيم خواهند كرد و مانع نفوذ بيشتر اين مذهب در جنوب قاره آفريقا مي‌شوند.
بنابراين مي‌توان مانع گسترش تعداد مسلمانان در كشورهاي جنوبي‌تر مانند كنيا شد. به اين ترتيب، توقف رشد جمعيت مسلمانان كنيا (حدود هفت درصد جمعيت اين كشور) زمينه را براي جولان بيشتر رژيم صهيونيستي و حاميان غربي آن در كشوري واقع در حاشيه آب‌هاي بين‌المللي فراهم‌تر مي‌كند.
گرچه سودان جنوبي به دليل محدود شدن ميان خشكي‌هاي ديگر، به شاهراه‌هاي آبي دسترسي ندارد، اما وجود بخشي از سرچشمه‌هاي رود نيل در اين كشور، فرصت مناسبي را براي قدرت‌نمايي و امتيازگيري از 10 كشور وابسته به آب اين رودخانه به عنوان شريان بخش‌هاي كشاورزي و صنعت خود، در اختيار جوبا قرار مي‌دهد.
اين امر با توجه به بيداري‌هاي انساني اخير در منطقه منا (خاورميانه و شمال آفريقا) كه منجر به از بين رفتن كاخ هم‌پيمانان رژيم صهيونيستي در منطقه (مانند مصر، تونس و ليبي) و اجراي اصلاحات اجباري در برخي ديگر از اين كشورها به دليل ترس از پايه‌هاي ارزان حكومت (مانند اردن) شده است، اهميت بيشتري مي‌يابد.
بنابراين، يافتن هم‌پيمانان جديد در منطقه، ضرورتي غيرقابل انكار براي اين رژيم خواهد بود. حال، چه بهتر كه اين دوستان جديد، بر دريايي از منابع طبيعي از جمله نفت، طلا، الماس، اورانيوم و ... نشسته باشند.
تصميم وزرات دارايي آمريكا براي لغو تحريم‌ها عليه سودان جنوبي و آزاد كردن صادرات تجهيزات، نقل و انتقال نفت و ديگر تجهيزات از خاك سودان به همسايه جنوبي در نوزدهم آذرماه نشان از اهميت 80 درصد ظرفيت روزانه توليد نفت سودان پيش از تجزيه دارد كه اينك به ميزان 360 هزار بشكه در روز سهم سودان جنوبي شده است.
از سوي ديگر، نفت بهانه‌اي براي كشمكش‌هاي سياسي و نظامي بين دو كشور همسايه بر سر حق ترانزيت و مناطق نفت‌خيز مرزي همچون 'آبيه' و استان كردفان شده است. غرب نيز براي رفع وابستگي هم‌پيمان خود به كشور مسلمان شمالي و كوتاه كردن دست اين كشور از درآمدهاي ناشي از انتقال نفت، مسيرهاي جايگزين همچون خطوط لوله اتيوپي و حتي جمهوري دموكراتيك كنگو را در دست بررسي دارند.
تا آن زمان، درگير كردن توان فكري و نظامي جنوبي‌ترين مرز كشورهاي اسلامي با شورش‌هاي مناطق مرزي جنوب و غرب و مشكلات مربوط به دارفور و كردفان در حقيقت نقش اسب ترواي رژيم صهيونيستي و غرب را به سودان جنوبي مي‌دهد.
به اين ترتيب، كشور حاصل از برگزاري همه‌پرسي در ظاهر دموكرات‌مآبانه (اما با نظرسنجي از فقط ساكنان بخش كوچكي از يك كشور) و جدا شده از بدن وسيع‌ترين كشور جهان اسلام، 'اسراييل دوم'ي را در لبه مرز كشورهاي خاورميانه و مسلط بر جريان‌هاي مهم انرژي و حيات آنها شكل داده است كه حتي قدرت بر هم زدن معادلات پيشين منطقه را با ارايه نظرات مخالف و متفاوت يا اعمال قدرت‌هاي در اختيار خود خواهد داشت.
