حال كه انقلابيون ليبي بخش هايي از پايتخت اين كشور را به تصرف خود در آورده اند و گزارش ها از شنيده شدن صداي درگيري هاي سنگين در نزديكي محل سكونت قذافي هم حكايت مي كنند، گمانه زني ها در مورد دوران پس از قذافي شروع شده و همه مي پرسند چه كسي عهده دار متحد كردن ليبي خواهد شد.

ایرنا- خبرگزاري رويترز در تحليلي در اين باره به وجود گروه هاي مختلف انقلابي اشاره مي كند كه همه در كنار هم و شش ماه پس از آغاز جنگ داخلي براي بركناري 'معمر قذافي' ديكتاتور ليبي جنگيده اند و حال كه بازي به پايان خود نزديك مي شود، همه داعيه حكومت دارند؛ چيزي كه شايد باعث شود اين گروه هاي انقلابي رو در روي يكديگر بايستند.
'حسام نجار' از رهبران انقلابيون ليبي خود در اين باره بسيار نگران است. او مي گويد اولين كاري كه او و افرادش انجام خواهند داد 'ايجاد پست هاي بازرسي و خلع سلاح همه از جمله ديگر گروه هاي انقلابي' خواهد بود.
نجار مي گويد كه اگر به غير از اين شود، 'حمام خون' به راه خواهد افتاد.
او مي گويد: 'همه گروه هاي انقلابي مي خواهند تا كنترل طرابلس را به دست بگيرند. از اين رو، ما به نظم احتياج داريم.'
كارشناساني چون 'كامران بخاري' مدير خاورميانه اي شركت اطلاعات جاسوسي جهاني استراتفور، معتقدند كه معضل اصلي اين است كه انقلابيون ليبي رهبري واحد ندارند.
او مي گويد: 'مسئله اينجاست كه هيچ رهبر انقلابي نيست كه همه او را قبول داشته باشند.'
اين موضوع هنگامي روشن تر به نظر مي رسد كه به بنيان فرقه اي، اقليت نژادي و قبيله اي كشور ليبي نگاه كنيم و ببينيم قذافي اين كشور نفت خيز را با تكيه بر افرادي كه به قبيله ها و گروه هاي نژادي مختلف تعلق دارند، اداره كرده است.
اين امر به خوبي در ميان گروه هاي انقلابي قابل تشخيص است.
براي نمونه 'مصطفي عبدالجليل' يكي از رهبران برجسته انقلابيون است كه رياست شوراي ملي انتقالي را بر عهده دارد.
گروه او كه در بنغازي مستقر است خود در برگيرنده وزيران و مقام هاي دولتي سابق و نيز افراد مخالف است كه با وجود گوناگوني انديشه ها، از جمله ملي گراهاي عرب، اسلامگراها، سكولارها، سوسياليست ها و كاسب پيشه ها، در كنار هم گرد آمده اند.
عبدالجليل كه خود پيش از اين وزير دادگستري بوده به گفته 'ويكي ليكس' به عنوان يك 'فن سالار بيطرف' مورد حمايت آمريكا است.
او كه با به خشونت كشيده شدن بحران در ليبي در ماه فوريه استعفا داد، از بدگماني انقلابيون در امان نيست چرا كه او را به عنوان يكي از اعضاي محفل داخلي قذافي به شمار مي آورند.
انقلابيون بيشتر دنبال چهره اي تازه هستند كه به حكومت قذافي ارتباطي نداشته باشد.
از ديگر مقام هاي ارشد انقلابيون مي توان به 'محمود جبريل' نخست وزير دولت سايه انقلابيون اشاره كرد.
جبريل هم از مقام هاي ارشد حكومت قذافي در بخش توسعه بوده است و نتوانسته با فعاليت هاي خود موجب دلگرمي كامل همپالگي هاي خود در دولت انقلابي شود.
اما 'علي الترهوني' خود از ديگر رهبران برجسته انقلابيون است كه به نظر بخت بلندتري براي رهبري ليبي در آينده دارد.
او از جمله دانشگاهيان ليبيايي مخالف مستقر در آمريكا است كه از چهره هاي تبعيدي است و با آغاز انقلاب در ليبي به كشورش بازگشته تا به كارهاي اقتصادي، مالي و نفتي انقلابيون بپردازد.
به هر حال آن چه مسلم است اين است كه بايد منتظر ماند و ديد كه آينده چه چيزي را براي اين كشور قبيله اي، رقم مي زند.