واحد مرکزی خبر / مدیر عملیات اضطراری سازمان خوار و بار ملل متحد، فائو در افریقا در گفتگو با شبکه تلویزیونی فرانس بیست و چهار گفت: جامعه بین الملل از سرمایه گذاری در مناطق خشک و نیمه خشک شاخ افریقا حمایت نمی کند

مجری فرانس بیست و چهار در مقدمه این مصاحبه گفت: وضع شاخ افریقا فوق العاده نگران کننده است.

خشکسالی در این منطقه جان دوازده میلیون نفر را با خطر مواجه کرده است.

بنا بر اعلام سازمان ملل متحد، تاکنون ده ها هزار نفر در شاخ افریقا جان خود را از دست داده اند.

در دو منطقه جنوب سومالی که در حال حاضر تحت کنترل شورشیان اسلامگرای شباب هستند قحطی اعلام شده است.

حضور این شورشیان در این مناطق، ارسال کمک را فوق العاده پیچیده و حتی غیر ممکن کرده است.

سازمان ملل متحد اعلام کرده است در صورتی که جامعه بین الملل به صورت اضطراری بسیج نشود احتمال تشدید قحطی در ماه های پیش رو وجود دارد.

کریستینا امارال مدیر عملیات اضطراری سازمان خوار و بار ملل متحد، فائو، در افریقا در این باره که با توجه به تکرار قحطی در شاخ افریقا می توان از شکست عملیات فائو در این منطقه سخن به میان آورد یا نه گفت: نه این وضع نشان دهنده شکست فائو نیست ولی ما مسلما نیازمند ادامه فعالیت هستیم زیرا فائو سالها بر افزایش سرمایه گذاری در بخش کشاورزی و بخش هایی که با ادامه حیات مردمی که امروزه قربانی قحطی هستند ارتباط دارند تاکید کرده است.

فائو بر سرمایه گذاری بر گونه های گیاهی مقاوم تر در برابر خشکسالی و تحقیقات بر روی گونه های حیوانی مقاوم تر در برابر خشکسالی و سیستم های کارآمدتر بهره برداری از آب و خاک تاکید کرده است.

لازم به ذکر است که در این کشورها مناطقی وجود دارد که بسیار حاصلخیز هستند و اقدام به صادرات محصولات کشاورزی به اروپا و دیگر مناطق جهان می کنند اما برخی مناطق خشک و نیمه خشک وجود دارد که در آنها سرمایه گذاری های مشابه صورت نمی گیرد.

این مناطق تقریبا به حال خود رها شده اند.

ما نیازمند اعلام چهار یا پنج هشدار برای جلب توجه ها هستیم و از سوی دیگر در نظام پاسخ جمعی به قحطی نقصان می بینیم.

لازم به ذکر است که فائو راه حل هایی را مطرح کرده است اما مشکل این است که سرمایه گذاری ها در بخش کشاورزی در سالهای اخیر کاهش یافته است.

اینکه گروه بیست کشاورزی را در بین اولویت های خود قرار داده است حرکت مثبتی است.

امروزه ما با کمبود سرمایه گذاری در مناطق خشک و نیمه خشک مواجه هستیم و این امر باعث محدودیت واکنش مردمی در زمان خشکسالی شدید می شود.

این امر نیز منجر به آوارگی مردم و قحطی می شود. وی در این باره که آیا جامعه بین الملل برای جلوگیری از وقوع چنین فجایعی به اندازه کافی سرمایه گذاری نمی کند گفت: دولت های منطقه اقدام به سرمایه گذاری می کنند اما به هشدارهایی که از قبل داده می شود توجه چندانی نمی شود.

از سوی دیگر در زمینه سرمایه گذاری های ملی و بین المللی در زمینه امنیت غذایی شاهد کمبودهایی هستیم.

دولت ها به این هشدارها توجه کرده اند اما توجه آنها کافی نبوده است.

دولت های منطقه باید تلاش کنند و جامعه بین الملل نیز از تلاش های این دولت ها حمایت کند.

بین سرمایه گذاری ها در مناطق حاصلخیز و مناطق خشک و نیمه خشک هیچ تناسبی وجود ندارد.

وی افزود: در مناطق نیمه خشک باید سرمایه گذاری های بلندمدت صورت گیرد.

در زمینه گونه های مقاوم در برابر خشکسالی و گونه های کشاورزی مخصوص مناطق خشک و نیمه خشک سرمایه گذاری مناسب صورت نگرفته است.

به این ترتیب در صورتی که بین سرمایه گذاری ها در بخش محصولات کشاورزی دارای بازده بالا و تجاری و سرمایه گذاری در مناطق خشک و نیمه خشک مقایسه کنیم شاهد اختلاف شدیدی خواهیم بود.

حرف ما این است که باید بین این دو سرمایه گذاری توازن بیشتری برقرار شود و به مناطقی که از لحاظ کشاورزی کمتر بازده هستند نیز توجه شود.

به هر حال بحران کنونی در کنیا یا اتیوپی به گستردگی و شدت بحران سومالی نیست زیرا در کنیا و اتیوپی دولت ها در حال رساندن آب به حیوانات و توزیع مواد غذایی هستند به نحوی که مردم مجبور به مهاجرت به خارج از کشور نباشند.

آنچه مهم است این است که به همه نیازهای دوازده میلیون پانصد نفر ساکن در مناطق در معرض خشکسالی توجه شود و بدانیم که دو تا سه ماه بسیار خشک هنوز در پیش رو داریم و اینکه امروزه باید بلافاصله حمایت ها از این مردم قحطی زده افزایش یافت.

این مقام فائو در این باره که چرا جامعه بین الملل در کشورهایی که شاهد جنگ داخلی نیستند سرمایه گذاری نکرده است و این که آیا در سالهای آینده می توان مانع از سوء تغذیه شدید در شمال کنیا یا جنوب شرق اتیوپی شد یا نه گفت: اگر همه دست در دست هم تلاش کنند می توان از وقوع سوء تغذیه شدید در سالهای آینده جلوگیری کرد.

در حال حاضر مساله هماهنگی مساله ای اساسی است.

باید در بهداشت دام ها و مدیریت آب ها سرمایه گذاری کرد.

امروزه می دانیم که چه کارهایی باید انجام شود اما منابع مالی لازم وجود ندارد و در انتظار این هستیم که تامین کنندگان منابع مالی با منابع لازم بیایند.