«بهترين راهكار جلوگيري از افزايش تلفات غيرنظامي در ليبي براي ناتو اين است كه اشتباهات خود را در جانبداري از يك جناح خاص در اين كشور، ادامه ندهد.»
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، پايگاه اينترنتي گالف نيوز در گزارشي آورده است:
«برخي مقام‌هاي بلند پايه مي‌گويند، كمپين نظامي در ليبي با روندي آهسته و در عين حال پيوسته در حال پيشروي است. اين در حالي است كه اين ادعا چندان صحيح به نظر نمي‌رسد. در صورتي كه پيشرفت در بهبود اوضاع ليبي به معناي واقع اتفاق مي‌افتاد، چه لزومي داشت كه فرانسه و انگليس هلي‌كوپترهاي جنگي خود را به ليبي اعزام كنند؟ چرا ديويد ريچاردز، فرمانده انگليس از ناتو خواست كه زير ساخت‌ها را در ليبي مورد هدف بمب‌هاي خود قرار دهد، در حالي كه اين كار از ديدگاه بسياري با توافقنامه‌هاي سازمان ملل تطابقي نداشت؟
افزون بر اين دليل اينكه باراك اوباما، رئيس‌جمهوري آمريكا در سفر خود به اروپا سعي داشت نگراني‌هاي عمومي را از بين ببرد و اين موضوع را مشخص كند كه تغيير رژيم ليبي هدف اصلي غرب است، چيست؟ هر چه ناتو در سخن و عمل بيشتر از خود واكنش نشان مي‌دهد، اين موضوع روشن‌تر مي‌شود كه كمپين نظامي در ليبي عملكرد ناموفق‌تري داشته است.
آنچه پيش بيني مي‌شود در ليبي به وقوع بپيوندد، يك جنگ داخلي است كه از ديدگاه بسياري مدت‌ها از آغاز آن مي‌گذرد. همانطور كه نيروهاي حامي معمر قذافي نمي‌توانند كنترل شهر بنغازي و برخي شهرهاي اصلي در شرق ليبي را در دست گيرند، نيروهاي انقلابي نيز قادر به تحت كنترل درآوردن طرابلس و مناطق ديگري در غرب نيستند.
با توجه به اين موضوع ناتو تمام تلاش خود را به كار مي‌بندد تا قذافي را ترور كند. اين تلاش‌ها با اين اميد واهي انجام مي‌گيرد كه مرگ قذافي منجر به فروپاشي رژيم وي و در نتيجه پيروزي نيروهاي انقلابي شود.
حقيقت اين است كه قذافي و خانواده‌اش نهايت تلاش خود را انجام داده‌اند كه در طول چندين دهه حكومتشان از ايجاد هرگونه نهاد سياسي وابسته جلوگيري به عمل آيد. بر خلاف مصر و تونس (كه در آن ارتش اين توانايي را داشت كه از دولت حاكم و احزاب سياسي واقعي موجود حمايت نكند) خانواده قذافي توانسته‌اند كشور را از آن خود كنند. اما حتي با در نظر گرفتن اين موضوع نيز نمي‌توان مدعي شد كه مرگ قذافي بلافاصله به ايجاد صلح و آرامش و خاتمه يافتن بسياري از درگيري‌ها در جامعه ليبي منجر خواهد شد.
موضوعي كه در اظهارات اخير اوباما و نيكولا ساركوزي، رئيس جمهوري فرانسه و ديويد كامرون، نخست وزير انگليس سخني از آن به ميان نيامد، برقراري آتش بس است. برقراري آتش بس در كوتاه‌ترين زمان ممكن يكي از اساسي ترين درخواست‌ها و مفاد قطع نامه شوراي امنيت سازمان ملل بود؛ قطع نامه‌اي كه طي آن منطقه پرواز ممنوع در آغاز بحران مطرح شد. اين در حالي است كه اين خواسته‌ي اصلي به طور مكرر از سوي ناتو ناديده گرفته شده است.
اعضاي نشست سران اتحاديه آفريقا اخيرا خواستار توقف حملات هوايي ناتو و در عين حال برقراري آتش بس و برگزاري مذاكرات در رابطه با ايجاد حكومتي دموكراتيك در ليبي شدند. در بعد از ظهر همان روز البغدادي علي المحمودي، نخست وزير ليبي براي نخستين بار اعلام كرد، دولت ليبي آماده است با سران نيروهاي انقلابي در خصوص تدوين قانون اساسي جديد پشت ميز مذاكره بنشيند. به طور همزمان عبدالاله الخطيب، فرستاده‌ي ويژه‌ي دبيركل سازمان ملل در ليبي، با سفرهاي مداوم به بنغازي و طرابلس سعي داشت آتش بس را هر چه سريع‌تر برقرار كند و مذاكرات پس از آن برگزار شود.
موانعي كه در راستاي برقراري صلح وجود دارند عمدتا از سوي نيروهاي انقلابي نشات مي‌گيرند. اين نيروها كه در حال حاضر از حمايت ناتو بهره‌مند هستند، تاكيد دارند، پيش از برقراري هرگونه آتش بس، معمر قذافي بايد از سمت خود كناره‌گيري كند. اعزام هلي كوپترهاي آپاچي و افزايش نقش ناتو نيز تنها اين تمايل انقلابيون را تشديد مي‌بخشد و علاوه بر اين دستيابي به تفاهم نامه سياسي را دور از دسترس قرار مي‌دهد.
همانطور كه الخطيب نيز تاكيد داشت، ضروري است كه كمك‌هاي انسان‌دوستانه در اختيار غيرنظاميان شهرهاي ليبي قرار گيرد. نزديك به يك ميليون تن از مردم ليبي از اين كشور گريخته‌اند و ده‌ها هزار تن نيز مجبور به ترك منازل خود شده‌اند.
مقام‌هاي ناتو پيش از اين از قذافي خواستار آتش بس شده‌اند و وي را به قبول نكردن آتش بس متهم كرده‌اند، اما بايد توجه داشت كه آتش بس يك مساله‌ي دو جانبه است و جناح انقلابيون تاكنون اقدام به پيشنهاد آتش بس نكرده است.
يكي از دلايل عدم پيشنهاد آتش‌بس از سوي انقلابيون، اتكاي آنها به ناتو است. آنها بر اين باور هستند كه ناتو به آنها كمك خواهد كرد كه در جنگ پيروز شوند و در نتيجه توقف درگيري برايشان بي‌ارزش است.
با اين همه زمان آن فرا رسيده است كه دو طرف آتش‌بس را مورد قبول قرار دهند و ناتو سياست‌هاي نادرست خود را در جانبداري از يك جناح تغيير دهد.»
