ایرنا - 'اگر لازم شود، درهاي تمامي انبارهاي اسلحه را مي گشاييم تا همه مردم مسلح شوند'.اين بخشي از سخنان ديروز 'معمر قذافي' رهبر ليبي بود؛ اظهاراتي كه گرچه حاكي از سستي پايه هاي حكومت وي است، اما در عين حال نگراني ها را نسبت به افزايش خشونت ها در اين كشوردامن مي زند.

قذافي درسخنراني خود در ميدان 'خضراء' طرابلس جايي كه به طور نمادين همواره محلي براي ابراز قدرت و محبوبيت وي در برابر هوادارانش بوده است، با تاكيد بر موضع قبلي اش مبني بر ايستادگي و پايداري در برابر مخالفان،
هوادارانش را نيز به ادامه تهاجم به مردم دعوت كرد. وي وعده داد كه انبارهاي سلاح به روي مردم بازمي شود كه در اينصورت ليبي تبديل به شعله اي سرخ خواهد شد.
به نظر مي رسد اظهارات ديروز قذافي بيش از هر چيز حكايت از وضعيت دشواري دارد كه وي و هوادارانش در آن قرار گرفته اند. چرا كه طي روزهاي اخير با گسترش ابعاد اعتراض هاي ضد حكومتي، كنترل بخش هاي وسيعي در دست مخالفان قرار گرفته و عرصه براي قذافي و هوادارانش بسيار تنگ شده است. معترضان ليبيايي موفق شدند شهرهاي نزديك به پايتخت ليبي را در كنترل بگيرند. شهرهاي الزاويه در 50 كيلومتري غرب، زواره در 200 كيلومتري شرق و مصراته در 120 كيلومتري غرب طرابلس از كنترل قذافي و نيروهاي امنيتي او خارج شده و به دست معترضان افتاده است.
خواسته اصلي مخالفان يك چيز است: 'الشعب يريد اسقاط النظام': مردم خواستار سقوط نظام هستند. نظامي كه معمر قذافي، 42 سال در صدر آن قرار گرفته است.
درحال حاضر نشانه اي دال بر عقب نشيني قذافي وجود ندارد، بلكه به موازات گسترش اعتراض ها، ابعاد خشونت ها از سوي دولت و هواداران آنها عليه معترضان نيز افزايش يافته است. همين امر باعث شده تا بسياري نسبت به افزايش خشونت ها و رخ دادن يك فاجعه انساني هشدار بدهند.
با وجود اينكه بسياري معتقدند كه قذافي دير يا زود مجبور به واگذاري قدرت مي شود اما اين سوال مطرح است كه كناره گيري وي از قدرت چقدر قرباني خواهد گرفت؟
'سيف الاسلام ' پسر معمر قذافي روز گذشته به تلويزيون سي ان ان ترك گفت: 'ما سه طرح داريم؛ طرح اول اين است كه در ليبي بمانيم و بميريم، طرح دوم، در ليبي بمانيم و بميريم و طرح سوم هم اين است كه در ليبي بمانيم و بميريم.'
درمقايسه تحولات ليبي با مصر و تونس بايد گفت، خشونتي كه دولت عليه معترضان بكار مي گيرد بسيار شديدتر است.
برخي كارشناسان معتقدند كه تجربه تونس و مصر براي ديگر رهبران عرب الگويي شده كه كوتاه آمدن در برابر معترضان نه تنها آتش خشم آنها را فرو نمي نشاند بلكه آنها را در پيگيري مطالباتشان مصمم تر مي كند. 'نعمان بن عثمان' از مخالفان اسلام گراي ليبي معتقد است كه ليبي را نمي توان با مصر و تونس مقايسه كرد، زيرا قذافي تا آخرين لحظه به كشتن مردم ادامه خواهد داد.
افزايش اعتراض هاي ضد دولتي در ليبي با محدوديت فعاليت رسانه ها و نيز قطع راه هاي ارتباطي همچون اينترنت همزمان شده است. مساله اي كه سبب شده تا تصوير شفافي از رخدادهاي آن كشور به بيرون منعكس نشود.
'اشور شمس' روزنامه نگار ليبيايي درباره تحولات ليبي معتقد است: 'اصولا مردم ليبي مخالف حكومت قذافي هستند اما تا كنون نتوانستند مخالفت خود را به اين گستردگي نشان دهند و عمال حكومت هميشه صداي مردم را در نطفه خفه مي كردند'.
گرچه حوادث تونس و مصر نقش بسزايي در تحرك مخالفان در ليبي داشته ،اما آنطور كه بسياري نيز گفته اند رخدادهاي اخير ريشه در مشكلاتي غيرقابل اغماض دارد كه بيش از هر چيز ناشي از عملكرد حكومت ليبي در ساليان اخير بوده است. بسته بودن فضاي سياسي، نبود چرخش در قدرت، بالابودن فساد دولتي (رتبه 146 در جهان)، بالابودن ميزان بيكاري، از جمله مشكلات ريشه دار در ليبي است.
در حالي كه قذافي همچنان در برابر معترضان ايستاده و سر سوزني نيز حاضر به كوتاه آمدن در برابر آنها نيست، مردم و دولت هاي آزاديخواه نيز سعي دارند با اعمال فشارهاي بيشتر، وي را وادار به تسليم كنند. كم كاري نهادهاي بين المللي دراين موضوع مورد انتقاد بسياري قرار گرفته است.
منتقدان براين باورند درحاليكه اقدام قذافي نوعي نسل كشي است و قوانين بين المللي نيز در مورد مقابله با آن صراحت دارد، اقداماتي همچون صدور بيانيه و تحريم هاي اقتصادي كه از سوي سازمانهاي بين المللي بكار گرفته شده ، راه حل فوري جلوگيري از تداوم فاجعه انساني در ليبي نيست.