خبر آنلاین - خوب پس قرار است او به جنگ ادامه دهد. معمر قذافی را می گویم. هم او که بیست و چهار ساعت پیش در تلویزیون ظاهر شد و تاکید کرد که تا آخرین نفس می جنگد.

رابرت فیسک:

خوب پس قرار است او به جنگ ادامه دهد. معمر قذافی را می گویم. هم او که بیست و چهار ساعت پیش در تلویزیون ظاهر شد و تاکید کرد که تا آخرین نفس می جنگد. هموطنانش هم جملاتش را باور کردند. قرار نیست سرهنگ در پروازی آرام به سمت ریاض برود و یا برای گذراندن تعطیلات مسیر دریای سرخ را از بالا نگاه کند. قذافی با جامه ای که وی را در قامت بیابانی ها فرو برده بود با مردمانش سخن گفت و البته بیشتر تهدید کرد. سرهنگ ادعا کرد که هنوز دستور استفاده از گلوله برای متفرق کردن معترضان را صادر نکرده و دستور توسل به زور علیه آنها که حاکمیت را نشانه رفته اند هم اعلام نشده است . دروغ هایی که مردمانش می دانند و البته مطمئن هستند که همین مسائل در آینده هم تکرار خواهد شد. قذافی یاوه سرایی کرد و یاوه سرایی کرد. درست مثل همیشه تاثیر گذار بود و البته بسیار طولانی و خسته کننده. وی به صراحت به مردم منطقه بن قاضی دشنام داد و یادآوری کرد که این من بودم که شما را آزاد کردم. سرهنگ در حالی که حتی یک لبخند هم بر لب نداشت، گفت: صبر کنید تا نیروهای امنیتی از راه برسند و نظم را برقرار کنند.

وی دشمنان خود را اینگونه طبقه بندی کرد:" اسلام گراهای تندرو ، سازمان سیا، انگلیسی ها و سگ های رسانه های غربی. "

بله حق با شماست آقای قذافی! البته که ما سگ بودیم و هستیم. نبودیم؟ مدت ها پیش روزنامه ای در بحرین من را سگ بداخلاق و هار نامید.قذافی با آن ادبیات وحشتناک و با خشونتی که در چشمانش هویدا بود گفت : من هنوز دستور توسل به خشونت برای مهار معترضان را نداده ام!

بنابراین پاک کنی بردارید و تمامی تصاویر منتشر شده در فیس بوک و توئیتر در خصوص حمام خون به راه افتاده در بن قاضی را پاک کنید. تظاهر کنید که هیچ گاه این اتفاقات رخ نداده بود. بگذارید تظاهر کنیم که مقاومت دولت لیبی برای صدور روادید برای خبرنگاران در حقیقت برای ندیدن حقایقی که در این کشور رخ داده و می دهد نیست. این ادعای قذافی که معترضان در لیبی به دنبال به روی کار اوردن حکومتی اسلامی هستند برای ما تکراری است . این جملات را از زبان حسنی مبارک چند روز پیش از وداع از قدرت در قاهره هم شنیدیم. این ادعا را از زبان هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه امریکا و باراک اوباما رئیس جمهوری این کشور هم بسیار شنیدیم.

قذافی در آخرین نطق تلویزیونی خود در بسیاری از موارد به بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی شبیه بود. آیا این دو دغلباز با هم تماس داشتند؟ شاید هم ! هیچ کس نمی تواند با قاطعیت سخن بگوید .

در بسیاری از موارد ، شکارهای قذافی همان قبلی ها بودند. رویاپردازی های وی در خصوص دشمنانش که انها را موش هایی خوانده بود که قرص خورده اند و تبدیل به نمایندگان اسامه بن لادن شده اند. این سخنان همان اندازه بی معنا و به هم ریخته بود که یادداشت های وی بر روی تکه کاغذی که در دست داشت، نامنظم می نمود . وی از کتاب سبز معروف خود سند قانونی رو می کرد و می خواند. داستان ، روایتی عاشقانه نبود. بلکه تهدید به اعدام بود : مرگ بر کسانی که می خواهند لیبی را نابود کنند.

قذافی در بخش هایی از سخنان خود گفت: آنچه امروز شاهد آن هستیم در حقیقت توطئه ای بین المللی است . فرزندان شما می میرند، اما از خود پرسیده اید : برای چه؟ من تا اخرین قطره خون خود در کنار مردمانی که هنوز جانب من را نگاه داشته اند، می جنگم.

آمریکا دشمن بود، اسرائیل دشمن بود، سادات دشمن بود، ایتالیای فاشیست دشمن بود . وی در سخنان خود از پدربزرگش به عنوان دوستی نام برد که در 1911 در جنگ با ایتالیایی ها کشته شد .

جامه قهوه ای رنگ قذافی در برنامه تلویزیونی اخیر سوالات بسیاری را به ذهن متبادر کرد. وی با دور نگاه داشتن رسانه های بین المللی یا همان سگ ها در حقیقت مجالی فراهم کرد ناخواسته برای آنکه جهانیان آنچه را که باید ببیند: صحنه هایی که در فیس بوک و توئیتر از خشونت جاری در لیبی پخش شد نشان داد که یا قذافی این صحنه ها را ندیده و یا به وی نشان داده نشده است.

یک سوال جالب : دیکتاتورها و شاهزاده هایی که درهای کشور را به روی اهل رسانه باز نگاه داشتند مانند بن علی و حسنی مبارک در حقیقت مجوز فیلمبرداری از خشونت های خود را صادر کردند . جایزه آنها چندان در خور توجه نبود. اما سلطان هایی مانند قذافی که این درها را بسته نگاه داشتند ، گرفتار سرنوشتی اندک متفاوت شدند . سرعت انتقال تصاویر در موبایل ها، قابلیت انتقال صدا و دودی که بر فراز لیبی قابل مشاهده است در حقیقت گویاتر از تصاویر دیجیتال و روتوش شده است . درست مانند این اتفاق در سال 2009 میلادی در غزه و توسط اسرائیل رخ داد ، همان زمان که اسرائیل عزم خود را برای دور نگاه داشتن اهالی رسانه های بین المللی جزم کرده بود . الجزیره و یوتیوپ تصاویری را در اختیار ما قرار دادند که هیچ رسانه حرفه ای دیگری نمی توانست. شاید در نهایت دیکتاتور به زبان خود مقابل دوربین اعتراف کند: "من در جامه یک شهید خواهم مرد". این جمله را از زبان قذافی شنیدیم و شاد هم درست از کار درآید!