حسني مبارك،رييس جمهوري مخلوع مصر،همانند همتاي تونسي خود، زين العابدين بن علي،با نااميدي از سران دولتها و كشورهايي كه تا ديروز به آنها وعده هر گونه همكاري و حمايت داده بودند،عربستان را براي اقامت خود برگزيد.
به گزارش گروه اخبار صوتي و تصويري ايرنا، خبرها حاكي از اين است كه مبارك براي درمان،كاخ تابستاني خود در شرم الشيخ را ترك كرده و براي معالجه سرطان پانكراس به بيمارستان 'تبوك' در عربستان رفته است.
به نظر مي رسد بيماري هاي صعب العلاج، پاداش سال ها خودگامي حاكمان ديكتاتوري باشد كه هيچگاه در دوران زمامداري آن طور كه بايد وقعي بر مطالبات ملت خويش ننهادند و سرزمين مردمان خويش را ملك طلق خود دانسته و آن طور كه خود مي پسنديدند بر آن حكمراني مي كردند.
تاريخ نشان داده است حاكمان خودكامه اي كه گوش هاي خود را از سر عناد و تكبر گرفته و صداي مخالفان را نمي شنوند، از بيم از دست دادن سرير قدرت، هيچ انتقادي را بر نمي تابند و مخالفان را به تبعيد اجباري مي فرستد و يا آن ها را ناگزير از جلاي وطن مي كنند،زماني خواهد رسيد كه خود به سرنوشتي كه براي مخالفان رقم زدند، گرفتار مي آيند و بايد براي يافتن پناهگاهي براي گذران باقي عمر دست به دامن همتايان و شركاي خود شوند.
با اين حال در اين ميان تفاوتي درخور توجه به چشم مي خورد، چرا كه كشورهاي غربي مدعي دمكراسي و دمكراسي خواهي،همواره پناهگاهي امن براي مخالفان دموكراسي خواه حاكمان خودكامه است،حال آن كه همين كشورها كه خود زماني حاميان و هم پيمانان پر و پا قرص مبارك ها و بن علي ها بودند پس از سقوط خادمان خود و حذف مهره هاي چندين ساله از صفحه شطرنج ديپلماسي منافع محور غرب، از پناه دادن به آن ها خودداري مي كنند و اين زمامداران نگون بخت ناچارند كشوري را براي اقامت برگزينند كه از ساختاري تماميت خواه برخوردار است.
اينك عربستان سعودي به منزلگاهي براي حاكمان خودكامه سرنگون شده منطقه مبدل شده است.عربستان كه خود از ساختاري به مراتب خودكامه تر نسبت به كشورهاي مصر و تونس و حتي ديگر كشورهاي تماميت خواه منطقه برخوردار و هنوز حاكميت در اين كشور در يد قدرت هزار فاميل آل سعود است، پذيراي رهبراني است كه در روزگاري هم پيمانان يكديگر بودند و در راستاي برآوردن خواسته هاي آمريكا و غرب در منطقه دست در دست هم و دوش به دوش يكديگر در جهت خشنودي خاطر اربابان خود گام بر مي داشتند.
اين كشورها با وجود نزديكي فرهنگي و اشتراكات ديني و زباني با بسياري از ملل كشورهاي خاورميانه، هيچ گاه در جهت منافع ملل تحت ستم منطقه گام برنداشتند و همواره براي چند صباحي بيشتر در قدرت ماندن،گوش به فرمان قدرتمندان بودند و هستند.
عربستان و مصر به عنوان دو كشور بزرگ در جهان عرب و همچنين تونس هيچ گاه گامي مثبت در جهت رفع مصائب ملت فلسطين برنداشتند و به رغم حمايت هاي ظاهري از فلسطينيان، همواره در جهت منافع و سياست هاي توسعه طلبانه رژيم صهيونيستي گام برداشتند.
حتي مبارك به طور آشكار به تل آويو كمك و در حصر غزه كمك مي كرد و بي شك بدون بستن گذرگاه رفح در مرز مصر و نوار غزه،حصر 4 ساله غزه ميسر نبود.
به همين دليل مقامات رژيم صهيونيستي از گسترش انقلاب هاي دمكراسي خواهانه در خاورميانه و شمال آفريقا نگرانند و يقين دارند با سرنگوني خودكامگان جهان عرب، وضعيت براي اين رژيم به مراتب دشوارتر و پيچيده تر خواهد شد.
حال بايد پرسيد كه چرا عربستان ميزبان خودكامگان است؟ عربستان سعودي به مراتب از ساختاري بسته تر از كشورهاي ديگر منطقه برخوردار است. اين كشور هيچ گاه شاهد انقلاب نبوده و تنها براي نخستين بار در سال 2005 مردم اين كشور در انتخابات شهرداري ها شركت كردند كه در آن نيز زنان اجازه شركت و راي دادن نداشتند.
در كشوري كه رسانه ها به شدت تحت كنترل حاكميت است و براي زنان هنوز شناسنامه اي صادر نمي شود و هويب زنان در گرو هويت همسرانشان است و هنوز اجازه رانندگي به آنها داده نمي شود، در كشوري كه هيچ گاه افكار عمومي مجالي براي عرض اندام نداشته و هيچ گاه مورد توجه قرار نگرفته،بهترين مكان براي تشكيل انجمن حاكمان خودكامه مخلوع منطقه است،چرا كه رسانه ها و مردم جرات اعتراض به حضور ديكتاتورهاي بيگانه در كشور خود را ندارند و آل سعود از روي دوستي هاي گذشته و شايد دلسوزي و شايد هم فرمان برداري،مبارك و بن علي و شايد ديگر ديكتاتورها در آينده را به زير پر و بال خود گرفته و از آن ها دلجويي مي كند.
اما در غرب شرايط به گونه اي ديگري است.كشورهاي غربي همواره مدعيان پيشتازي دمكراسي و دمكراسي خواهي در جهان هستند و افكار عمومي بر نحوه تصميم گيري رهبران آنها تا حد زيادي تاثيرگذار است. رسانه هاي غربي هستند، هر چند كه در جهت منافع دولت هاي خود به افكار عمومي شكل مي دهند، اما با اين حال پناه دادن به خودكامگان به ابزاري براي انتقاد رسانه ها و مردم مغرب زمين مبدل خواهد شد. از سوي ديگر، حمايت غرب از مهره هاي سوخته و پناه دادن به آن ها نه تنها منفعتي براي اين كشورها در پي نخواهد داشت،بلكه پوچي ادعاي دمكراسي خواهي غرب را در نظر افكار عمومي غرب و مردم خاورميانه مسجل مي كند.
پس چه بهتر كه ديكتاتورهايي كه تا ديروز مورد حمايت غرب و رژيم صهيونيستي بودند،بعد از مواجه شدن با خشم انقلابي مردمشان، به پناهگاه امن ديگري منتقل شوند تا هم دور از چشم تيز بين رسانه ها و مردم آگاه، مورد حمايت واقع شوند و هم اينكه ادعاي دروغين دمكراسي خواهي غربي ها زير سوال نرود.
به نظر مي رسد آمريكا و غرب پس از گذشتن تاريخ مصرف خادمان خود، آنان را به زباله دان حاكمان خودكامه مي فرستد تا هم به نوعي از آنان به پاس خدمات بي دريغ خود تشكر كرده و مهمتر از آن، مردم خاورميانه را با خود همراه كند تا بتواند به سياست هاي خود و رژيم صهيونيستي مانند گذشته تداوم بخشد.
آيا خاورميانه همانند گذشته صحنه بازي شطرنج غرب و رژيم صهيونيستي خواهد بود؟ اگر عربستان كه اينك خود را در معرض خطر انقلاب هاي مردمي مي بيند و براي جلوگيري از سوختن در اين آتش، وعده اصلاحات به مردم داده، زماني زمين گير انقلاب مردمي شود،كدامين ديار پناهگاه مبارك، بن علي و خانواده آل سعود خواهد بود؟
