روزنامه لوموند در سرمقاله خود نوشت: سرهنگ معمر قذافی تنها رهبر عربی بود که علنا تونسی ها را به علت سرنگون کردن زین العابدین بن علی سرزنش کرد.

این روزنامه افزود: رهبر لیبی حقیقتا در هراس بود نسیم آزادی که از غرب طرابلس برخاسته است نوید بخش حکومت جماهیری لیبی نخواهد بود. نارضایتی هایی عمومی در تونس و مصر که تاثیری مشابه داشتند این بار دامن رهبر لیبی را که برای ادامه حکومت مبارزه می کند گرفته است.

اما اوضاع در طرابلس دو چندان خاص و نگران کننده است.

ابتدا این نگرانی مربوط به ابهام در رژیمی است که چندان شناخته شده نیست و در آن هیچ نیرو و نهادی حتی ارتش ظاهرا نمی توانند بعنوان پایه های بازسازی دوران پس از قذافی باشند.

با این حال این خلاء قابل پیش بینی توجیه کننده وضعیت فعلی نخواهد بود. مشخصه دیگر لیبی نقش های پیاپی است که قدیمی ترین دیکتاتور عرب برای کشورهای غربی ایفا کرده است.

شورش سه دهه پیش در لیبی مورد استقبال گسترده اروپا و آمریکا قرار گرفت.

این مربوط به زمانی می شود که قذافی به عنوان پدرخوانده و حامی مالی تروریسم بین المللی نقش شخصی با توان ایذایی بدون مرز ایفا می کرد.

زمانی که امریکایی‌ها لیبی را بمباران می کردند و این کشور در راس فهرست کشورهای شرور بود، همان زمانی بود که صدام حسین بعنوان سنگری در برابر جمهوری اسلامی ایران شناخته می شد. اما قذافی چرخشی ماهرانه در سیاست خود داد.

رویگردانی از برنامه های نظامی کشتار جمعی و به خصوص هسته ای در اواخر سال دو هزار و سه و سپس حل اختلافات مربوط به حادثه لاکربی در سال هزار و نهصد و هشتاد و هشت راه را برای آشتی بزرگ با آمریکا و سپس اروپا گشود. همکاری سازمان های اطلاعاتی طرابلس با quotation mark جنگ علیه تروریسم quotation mark ، توانایی پرداخت بازار لیبی و کنترل مهاجران آفریقایی به سوی اروپا همه موجب شده است که شیوه حکومتی سرهنگ قذافی زیر سوال نرود.

هرچند که او ناراحت کننده و مزاحم بود و نیکلا سارکوزی تجربه تلخی از سفر رسمی او به پاریس در دسامبر دو هزار و هفت داشت، اما رهبر لیبی بعنوان درد و شری ضروری شناخته می شد.

در چنین چشم اندازی صدای مردم لیبی به گوش نمی رسید.

اما اکنون مردم این کشور اعتراض می کنند و باید از آنها حمایت کرد.