ایرنا - تحولات پرشتاب اخير در خاورميانه و شمال آفريقا كه بسياري را شگفت زده كرده، مقام هاي ايالات متحده آمريكا را نيز بيش از هر طرف ديگر نگران و البته سردرگم كرده است.
به نظر مي رسد سردرگمي مقام هاي آمريكايي در برابر تحولات پرشتاب خاورميانه بيش از هر چيز ناشي از تناقض سياست آمريكا در قبال منطقه است؛ تناقض ميان ثبات و تغيير.
سياست آمريكا در قبال خاورميانه و كشورهاي واقع در آن در طول ساليان گذشته در قالب دو رويكرد دنبال شده است. رويكرد نخست ناشي از نقشي است كه اين كشور به عنوان يك قدرت هژمون براي خود قائل است كه همواره در صدد بسط سلطه استراتژيك خود بوده است. آنچه در اين نقش براي آمريكا مساله كليدي بوده، ثبات و نبود تغيير ريشه اي در معادلات منطقه اي بوده است. همين رويكرد باعث شده آمريكايي ها در راستاي ايجاد پايگاه هاي مطمئن براي خود، روابط نزديكي را با كشورهايي نظير مصر و عربستان سعودي داشته باشند كه از نظر شاخص هاي دموكراسي و حقوق بشر در رتبه هاي پاييني قرار دارند.
اما در مقابل رويكرد اول، رويكرد ديگري نيز توسط آمريكا دنبال شده و آن نيز ناشي از نقش ديگري است كه اين كشور براي خود تعريف كرده و آن باصطلاح ناجي دموكراسي و حقوق بشر بودن است. اين رويكرد، برخلاف رويكرد نخست ثبات را بر نمي تابد بلكه با قرار دادن شمشير تيز باصطلاح دموكراسي و حقوق بشر بر گرده حاكمان كشورهايي كه معيارهاي مورد نظر كاخ سفيد را رعايت نمي كنند، آنها را به جهت تغيير سوق داده است.
گرچه در برخي دوره ها در آمريكا يكي از اين دو رويكرد بر ديگري غلبه داشته اما كم و بيش اتخاذ همزمان آنها وجود داشته و البته باعث ايجاد تناقضاتي از نوع آنچه امروز در مورد مصر مي بينيم، شده است.
به نظر مي رسد آمريكايي ها ناگزير از پذيرش تغييرات در كشورهاي خاورميانه هستند. بنابراين اين توقع نيز به جا نيست كه آمريكا بخواهد امواج تغيير خواهي مردم منطقه را محدود كند. اگر قرار باشد فضاي جديد، فضاي آزاد باشد، پس همه اعم از موافق و مخالف مي توانند موضع خود را بگويند. به عبارت ديگر آمريكا نمي تواند هم مدافع دموكراسي باشد و هم بخواهد آن را محدود كند.
پيداست اگر يك روي بيداري ملت ها، متوجه حقوق از دست رفته شان توسط ديكتاتورهاست، بي شك روي ديگر آن نيز متوجه قدرت هايي است كه درصدد سلطه بر ملت ها هستند. اين واقعيتي است كه آمريكا از عيان شدن آن سخت هراسناك است.
