خبرگزاري فارس: يك روزنامه انگليسي در گزارشي با اشاره به واكنش‌هاي ناهمگون و غيرواضح سران انگليسي در قبال تحولات مصر تاكيد كه سياست خارجي انگليس بايد در خصوص مصر موضع روشني اتخاذ كند.
به گزارش فارس، روزنامه انگليسي ديلي تلگراف در گزارشي نوشت: حل سريع بحران سياسي مصر احساس نشاط و تشويش در غرب به وجود آورده است. اين رويداد همچنين چيزي را نمايان ساخته كه به شكل خطرناكي مانند حفره‌اي در سياست خارجي انگليس است. ويليام هيگ عملا نگفته است كه دولت عليا حضرت نمي‌داند چه موضعي در قبال اين تحولات اتخاذ كند اما شايد هيگ هم نمي‌داند. و اين نگران كننده است يعني درست در زماني كه ايران از برگزاري تظاهرات‌هاي گسترده در مصر به عنوان يك "قيام اسلامي " ياد مي‌كند.
اين ممكن است تفكر آرزومندانه‌اي از جانب تهران باشد اما اين بحران ممكن در حقيقت پيش درآمد تبديل پرجمعيت‌ترين كشور جهان عرب به يك حكومت اسلامي باشد. نتايج احتمالي زيادي براي اين نمايش وجود دارد. مي‌توانيم احتمال اين نتايج را رده‌بندي كنيم اما وقتي جمعيت كثير و پيروان نامطمئن مخالفان در قاهره حركت مي‌كنند، هر كس پيش بيني كند چه كسي هفته آينده مصر را اداره مي‌كند شجاع است، ماه آينده پيشكش.
ديلي تلگراف مي‌نويسد: انگليس مي‌داند كه نمي‌خواهد مصر به دست حكومت اسلامي بيفتد كه آشكارا مخالف غرب است و از كانال سوئز به عنوان سلاحي عليه ما استفاده كند همچنين اين حكومت اسلامي توافق صلح مصر با اسرائيل را انكار خواهد كرد.
اين روزنامه انگليسي ادامه داد: به نظر مي‌رسد "ديويد كامرون " موضع ضد اسلامي انگليس را معكوس كرده، حسني مبارك را به ترك هرچه زودتر مصر ترغيب مي‌كند و كاترين اشتون و اتحاديه اروپا را به دليل اكراه در محكوميت خشونت حاميان دولت ملامت كرده است. با اينكه رفتار كامرون به دشواري مطابق با ارزش‌هايي است كه غرب آنها را گرامي مي‌دارد.
وقايع هفته‌هاي گذشته با اين وجود به اين معني است كه آمريكا و انگليس بايد توازن بين امنيت و آرمانگرايي را مجددا محاسبه كند. اين وظيفه مهمي است. اول به اين دليل كه ارزيابي هرگونه دولت جديد مصر زمان‌بر خواهد بود براي مثال اينكه بفهميم مشاركت اخوان المسلمون بد، بي ضرر يا چيزي ميان اين دو باشد وقت لازم است. دوم به اين دليل كه به نظر مي‌رسد دولت ائتلافي آينده مصر هنوز مبهم است.
ديلي تلگراف در آخر مي‌نويسد: در حقيقت، با وجود اظهارات كامرون، موضع وزير امور خارجه انگليس احتمالا بيشتر نمايانگر رويكرد دولت انگليس تا به امروز باشد.
انگليس از ابتداي شروع قيام مردمي مصر با توجه به روابط نزديك با مصر موضع روشني اتخاذ نكرد و بيشتر سعي كرد طرف مبارك را بگيرد، اما با افزايش تنش‌ها و سركوبگري رژيم مبارك هر كدام از مقامات ارشد انگليسي موضعي اتخاذ كردند؛ برخي مانند كامرون از لزوم اصلاحات در مصر و نه تغيير نظام حاكم و انقلاب صحبت كردند و پس از آن خواستار انتقال قدرت منظم شدند.
اما چيزي كه به وضوح ديده مي‌شود نه تنها ابهام در سياست خارجي انگليس بلكه ابهام در سياست خارجي كشورهاي غربي هم‌پيمان مصر از جمله آمريكا در قبال تحولات مصر است و آنچه بيش از پيش مشخص شد عقب بودن كاخ سفيد از تحولات به سرعت در حال تغيير مصر است.
