بررسی استراتژیک - تایمز/ جیلز ویتل کمنتاری / همچنان که امید و ترس برای تسلط و غلبه بر خیابان های مصر به یکدیگر تنه می زنند، تاریکی بر فراز کاخ سفید گسترده می شود. دولت اوباما در انظار عمومی، در جستجوی حرکت صلح آمیز به سمت انتخابات آزاد و بی طرفانه است اما در خلوت، از این هراس دارد که انتخاب های خوبی وجود ندارد- و بعضی هایشان هم خیلی بد هستند.نتیجه این کابوس از هم اکنون برای اوباما نوشته شده است: ایران دوم.
در این سناریو، پرزیدنت مبارک فرار می کند؛ اما- با نگاه آمریکا به قاهره به عنوان مدافع آمریکا تا انتهای خط – به سمت و سوی اشتباهی از تاریخ فرار می کند. با آشفتگی ها و هرج و مرج هایی که بلافاصله اتفاق می افتد، اخوان المسلمین به عنوان قدرتمندترین بلوک در مصر ظاهر می شود. اخوان المسلمین، دولتی را تشکیل می دهد که قرارداد صلح ۱۹۷۹ مصر با اسرائیل را پس می گیرد، روند صلح در خاورمیانه را تضعیف می کند و آقای اوباما به عنوان جیمی کارتر جدید، رئیس جمهوری می شود که «مصر» را از دست داد.ادامه…
آلترناتیوهای منتج شده از بحث های صورت گرفته در دیدارهای اضطراری روز گذشته، خوش بینانه تر از توضیح هیلاری کلینتون در روز یکشنبه مبنی بر گذار هموار به دمکراسی است. اما واشنگتن، محمد البرادعی را به عنوان جانشین معتبری برای مردی که به مدت ۳۰ سال از منافع آمریکا در منطقه حمایت و پشتیانی کرد، نمی بیند. یک دمکرات حرف های مطرح شده در این دیدار را چنین خلاصه کرد «اسبی وجود ندارد که بشود روی آن شرط بست.»«رهبر اپوزیسیون وجود ندارد تا بتوان پشت سرش لِک و لِک کرد.»
این درست است، و آقای اوباما و تیمش شاید باید بار انتقادها و سرزنش های بیشتری را به دوش بگیرند. از آنجا که واشنگتن برای ارائه جواب واضح و منسجم در حال دست و پا زدن است، انتقادها مبنی بر این که کاخ سفید چاپلوسانه در جستجوی دوستی آقای مبارک بوده است و فقط یک حمایت خشک و خالی برای پرورش دمکراسی مصری انجام داده، آغاز می شوند. از آنجایی که آقای مبارک، اولین خط دفاعی در برابر افراط گراها در پرجمعیت ترین کشور عرب است، آقای اوباما همچنان به وی تکیه و اعتماد دارد. در عوض، رژیم مبارک یک و نیم بیلیون دلار در سال حمایت و کمک دریافت کرده است به انضمام گازهای اشک آور که علیه تظاهرات کنندگان از آنها استفاده شد و جنگنده های اف ۱۶ که برای ترساندن تظاهرات کنندگان در خیابانها مستقر شده است.
اینجا به اندازه کافی صداهایی وجود دارد که به دولت اصرار می کند تا بر ایده آل های آمریکا پابرجا بماند و اعتقاد به این ایده آل ها را برای مردم عادی مصر ثابت کند. جاد گرگ، سناتور جمهوریخواه، گفت: «مصر، ایران نیست.» مروان معاشر، وزیر خارجه سابق اردن که اکنون در موسسه «کارنگی برای صلح بین المللی» است، گفت: «من آرزو می کنم که ایالات متحده، اسرائیل را از این مساله جدا بداند. مردم از فساد دولتی خسته شده اند و دولت بهتری می خواهند.»
شاید زمان به نفع آمریکا نباشد. اندرو البرستون از پروژه امنیت ملی ترومان گفت: «مبارک بیشتر از این نیرویی برای حفظ ثبات نیست.»«برعکس، او اکنون همانند نفت چراغ است.» در حال حاضر، این صداها یک چیز مشترک دارند: کاخ سفید به آنها اعتنایی نمی کند.
