خبرگزاري فارس: اين روزها جامعه بين‌الملل نظاره گر رقم خوردن برگ مهمي از كتاب تاريخ مصر مي‌باشد، حسني مبارك رئيس جمهور 82 ساله و دائم العمر مصر به رغم تلاش آمريكا و ساير دول غربي براي حفظ وي و صيانت از عنان قدرت مصر نزد خاندان مبارك، نهايتاً در برابر عزم ملت مصر سر تسليم فرود آورد.
امروز شاهد اضمحلال دولتي در مصر هستيم كه نزديك ترين رابطه سياسي، اقتصادي و اطلاعاتي - امنيتي را با دولت آمريكا، پاره‌اي از دول غربي و البته رژيم صهيونيستي در طول 30 سال گذشته برقرار كرده است. سفر خانم كلينتون در هفته گذشته به مصر كه يادآور سفر جيمي كارتر به ايران در ماه‌هاي قبل از وقوع انقلاب اسلامي بوده و با هدف حمايت و پشتيباني از مبارك انجام شد نيز نه تنها كمكي به دولت وي نكرد بلكه آتش خشم مردم را بيش از پيش شعله ور ساخت كه اين واقعيت نماد تنفر ملت مصر از هيئت حاكمه آمريكا و سياستهاي ظالمانه و غير مردمي آن تلقي مي‌شود.
در آستانه سي و دومين سالگرد پيروزي انقلاب اسلامي و ضد آمريكايي ملت ايران در سال 1357 بار ديگر ملت ستم ديده ديگري در منطقه خاورميانه به درستي به اين واقعيت رسيد كه آمريكا نماد دموكراسي جهان نيست و خير ملت مصر را نمي‌خواهد. مصداق اين ادعا وضعيت اسفبار و سير قهقرايي اوضاع اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي مصر در طول 30 سال گذشته مي‌باشد. ضمن آنكه كارنامه حسني مبارك در زمينه سياسي نيز براي ملت فهيم مصر كارنامه‌اي نامبارك است. ملت مصر بعد از ننگ كمپ ديويد، هرگز همدستي مبارك با رژيم صهيونيستي در محاصره مردم بي‌گناه غزه را فراموش نخواهد كرد. جايي كه مبارك با هدف بقاي خود به خواست ملتهاي مسلمان و غير مسلمان و حتي سازمانهاي حقوق بشري جهان پشت كرده و با تداوم محاصره غذايي در به گرسنگي كشاندن و قتل عام مظلومين منطقه غزه با آمريكا و رژيم صهيونيستي شريك شد.
نكته قابل توجه در اين ميان تشابه قابل توجه ميان دولتهاي ساقط شده اعم از شاه ايران، رئيس جمهور تونس و امروز مبارك است. اينكه همه آنها رابطه عميقي با آمريكا داشته و مهره آمريكايي بوده‌اند. بعبارت ديگر ايشان به نسبت نزديك شدن به دولت آمريكا و سياستهاي وي از ملتهاي خود فاصله گرفته و ولي نعمت خويش را فراموش كرده‌اند.
سخنان اخير ساركوزي رئيس جمهور فرانسه پس از تحولات تونس و فرار رئيس جمهور غيرمردمي اين كشور به عربستان، مبني بر حيرت آور بودن سرعت شكل‌گيري تحولات تونس نكته قابل توجهي بوده و نشانه عدم فهم و آگاهي غرب نسبت به خواسته‌ها و ارزشهاي مورد قبول ملتهاي مسلمان تلقي مي‌شود.
انعكاس اخبار و تصاوير منجر به پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1357 از سوي برخي از خبرگزاريهاي غربي و مقايسه تحولات كنوني مصر با آن مصداق تكرار عزم ملت ديگري در نفي طاغوت و استكبار ستيزي است. امروز سكوت معنادار و عدم هر گونه اقدام جدي از سوي آقاي اوباما و كاخ سفيد در مقام كنترل اوضاع مصر، نماد تنفر ملت مصر از دستگاه حاكمه آمريكاست.
البرادعي كه اين روزها خيلي علاقمند به تصاحب پست رياست جمهوري مصر مي‌باشد، بايد اين واقعيت را درك كرده باشد كه خيزش و خشم ملت مصر نماد اعلان نه بزرگ به دموكراسي آمريكايي و دولتهاي دست نشانده شيطان بزرگ است. رياست بر ملت مصر و سر و سامان دادن به وضعيت اسفبار اين كشور با مديركلي آژانس بين‌المللي انرژي اتمي يعني سازماني كه تامين منافع آمريكا و گروه غرب در دستور كارش قرار داشته، بسيار متفاوت است.
