مخالفان زنگبار خواستار ابقاي رئيس جمهوري اين جزيره خودمختار در سمت خود هستند.

مخالفان زنگبار از رئيس جمهوري اين جزيره خواسته اند پس از اتمام دوره تصدي اش در اين سمت همچنان زمام امور را در دست داشته باشد.
در خواست غيرمنتظره مخالفان دولت زنگبار، اين گمانه زني را در پي داشته است که رقباي سياسي اين جزيره احتمالا درباره تقسيم قدرت به توافق رسيده اند.
زنگبار از زمان انتخابات مورد مناقشه سال دو هزار و ميلادي که طي آن حزب حاکم چاما چا ماپيندوزي Chama Cha Mapinduzi (CCM) به قدرت رسيد گرفتار خشونت هاي سياسي بوده است. ولي اميدها براي توافق دوطرف بيشتر شده است.
به گزارش خبرگزاري رويترز، زنگبار در سال هزار و نهصد و شصت و چهار به کشور تانزانيا پيوست ولي همچنان رئيس جمهوري و پارلمان مستقل دارد.
جزيره زنگبار در شرق افريقا و نزديکي ساحل تانگانيکا ( تانزانيا ) قرار دارد و از قديم مرکز تجارت و دادوستد بين سرزمين اصلي افريقا با منطقه خليج فارس و هند بوده است.
تجارت پر سود طلا ؛ عاج ؛ ادويه ؛ عنبر ؛ تخته و امثالهم باعث شد که تجار ايراني و عرب ( عماني ) راهي اين منطقه بخصوص زنگبار گردند .
يکي از حاکمان شيراز بنام علي بن سلطان الحسين در سال 957 ميلادي به همراه خانواده و حدود 700 نفر از يارانش با چندين جهاز راهي افريقا گرديدند و در جزاير زنگبار استقرار يافتند. اين گروه که بعدها به شيرازي معروف شدند به همراه اعراب عماني تاثير زيادي در شکل گيري مدنييت و تجارت در زنگبار داشتند.
شيرازيها اين سرزمين جديد را( بر ) يا ساحل زنگي ناميدن ( زنگي بر ) که بعدها به زنگبار تغيير يافت.
استادان ماهر لنج سا ز در بندر جزيره قشم و بندر کنگ؛ يا ساختن لنجهاي بزرگ چند صد تني به دريانوردان قشم و کنگي امکان داد که در تجارت با زنگبار و حمل کالا به بندر هرمز نقش فعال داشته باشند .
بندر هرمز لنگرگاه کشتي هايي بود که از سواحل هند و افريقا و حتي جزاير ملوک وچين طلا ؛ نقره ؛ ادويه ؛ عاج و ظروف چيني با خود حمل مي کردند.
بدين طريق سواحل ايران ؛ عمان و هند عمده مر کزي بودند که با منطقه زنگبار رابطه تجاري فعالي داشتند .
جهازهاي عماني و ايراني به جز کالاهاي مختلف بصورت محدود هم برده براي فروش و بعضا کار روي لنجها و بنادر با خود مي اوردند.
زنگبار از سال 1503 تا 1698 مستمعره پرتغال بود انها از زنگبار براي تجارت و بعنوان بندر تدارکاتي براي ادامه مسافرت به هند ؛ چين و منطقه خليج فارس استفاده مي کردند. پرتغاليها براي رسيدن به هرمز سال 1506 از دريانوردان عرب در زنگبار که به مسير درياي منطقه اشنا بودند استفاده کردند .
در سال 1698 سلطان عمان بنا به در خواست تجار عرب و سلطان زنگبار با اعزام نيروهاي نظامي به زنگبار به سلطه پرتغاليها در منطقه سواحل پايان داد .
در سال 1830 سلطان سعيد بن سعيد با توجه به اهميت زنگبار ؛ مرکز قدرت سياسي خود از مسقط به زنگبار انتقال داد و خود را سلطان عمان و زنگبار ناميد.
در سال 1890 نيروي درياي انگليس وارد زنگبار شد و به قدرت مطلق سياسي و نظامي عمانيها خاتمه دادند.
تعداد زيادي هندي؛ فارس و بلوچ هم اکنون بخشي از جمعيت چند نژادي زنگبار تشکيل مي دهند.