کمک به سومالی از ایران، عکس‌های یادگاری با دیگران
تاریخ ۳۱ مرداد ۱۳۹۰ - ۰۱:۵۸ | عنوان: سومالي
| تابناک- «بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد»؛ این تک مصراع نظامی گنجوی، بهترین تمثیل برای نشان دادن ضعف دیپلماسی عمومی ایران در سومالی است، چرا که نخستین کشوری که برای کمک وارد سومالی شد، هلال احمر ایران بود، ولی اکنون این اردوغان، نخست وزیر ترکیه و داود اغلو، وزیر خارجه این کشور هستند که خود را در صدر حامیان مردمان سومالی جا زده‌اند؛ آن هم نه با کمک خاصی، بلکه با وعده کمکی که هنوز فرستاده نشده، ولی عکس‌های یادگاری‌اش همه دنیا را پر کرده است.
به گزارش «تابناک»، تقریبا از نزدیک یک ماه پیش که بحران خشکسالی در سومالی به اوج خود رسید، هلال احمر و کمیته امداد حضرت امام خمینی (ره)، زمینه‌سازی برای فرستادن کمک‌های انسان دوستانه ایران به سومالی را فراهم کردند و این در حالی بود که کمبود زیرساخت‌های سومالی، کمک‌های انبوه دولت و ملت ایران به مردم این کشور را با مشکل روبه‌رو کرده بود؛ اما با وجود این، کمک‌های نقدی و غیر نقدی ایران، همچنان به این کشور بحران‌زده فرستاده می‌شد.
اما دستگاه دیپلماسی کشور، اعم از وزارت امور خارجه، سازمان فرهنگ و ارتباطات و حتی وزارت ارشاد، نتوانستند از این موقعیت، ضمن کمک به همنوعان مسلمان، برای ارتقای دیپلماسی عمومی کشور بهره‌ای ببرند و یا دست‌کم به مقامات ایرانی مشورت و یا توصیه‌ای برای این کار بکنند، در حالی که سران ترکیه در لوای کمکی که هنوز هم نفرستاده‌اد، خود را به میان مردم سومالی رسانده و با آنان عکس یادگاری گرفته اند.
اینها همه در حالی است که در ایران، دولتی قدرت را در دست دارد که شعارش دیپلماسی جهانی و مستضعفین است ـ هرچند کمکش به مستضعفین همچنان هست که باید باشد ـ اما هنگامی که باید میوه عملکردش را بچیند، از میدان غایب و زمین بازی را به کشورهای رقیب واگذار کرده است.
این گزارش می افزاید، هر ساله دل‌مشغولی مقامات و مسئولان ایرانی به سیاست و انتخابات، مجال هر گونه حرکت ابتکاری و تازه را در عرصه جهانی از ایران گرفته است و مقامات این کشور هر روز به خاطر انتخاباتی به هم مشغول هستند و تحولات بین‌المللی را به حاشیه‌ای رانده‌اند.
بنابراین، باید گفت، از آنجا که در ایران، احزاب هم حضور واقعی ندارند، مسئولین ایرانی خود شخصا در هر انتخاباتی، مشغول بوده و منافع کشور را به فراموشی می سپارند.
حال آن که اگر انتخابات در کشور تجمیع می‌شد، شاید مسئولین فرصتی پیدا کرده و اوضاع درونی و بین‌المللی را به دقت بیشتری بررسی و تحلیل می‌کردند؛ بنابراین، تا اوضاع همین است و هر سال یک انتخابات در کشور برگزار می شود و احزاب هم هستند، نه دیپلماسی متعارف قدرتمندی شکل خواهد گرفت و نه دیپلماسی به سبک عمومی آن و فضا همچنان در اختیار رقبا خواهد ماند.
|
|